RootAlbum

Zo, daar zijn we weer. Ik denk dat zéker vijf mensen in Nederland blij zullen zijn dat David Kendall weer een nieuwe Root-cd heeft afgeleverd. Stel, er zijn nóg 100 landen waar symfonische rock nog een beetje leeft, dan zijn er toch zeker 500 mensen een beetje blij. Misschien dat zo’n 200 mensen de nieuwe cd uiteindelijk zullen aanschaffen, en ik denk dat Kendall daar erg tevreden mee zal zijn. Deze recensie heeft tot doel ervoor te zorgen dat er minsten ééntje bijkomt. Doe het, en schrijf me, al is het jaren later. Doen we samen een interview met hem, of bezoeken hem in zijn studio in Leicester. Of we richten een fanclub op, bestaande uit dan zes personen.

Wat is er veranderd sinds het uitstekende “Illumination” uit 2005. Niet veel. De totale prijs van alle zes de cd’s is gestegen tot 67 Euro (zie zijn site). Hij heeft een Myspace-adres toegevoegd (handig, kan je het horen). Voor de rest niet veel. Nog steeds zingt Kendall prachtig, is de productie voor een huiskamerproject als dit naar behoren en spat het spelplezier van de cd af. Hij doet nog steeds werkelijk álles zelf, inclusief het prachtige artwork. Tot zover dus alleen maar goed nieuws voor de schare Root-fans.

“Wooden Hill” bevat wat langere liedjes, na het heel erg song-gerichte “Illumination”. In die recensie vertelde ik dat de kracht van Kendall ligt in het componeren van bloedstollende ballades in de beste Journey-stijl. Doordat het symfonische gehalte van “Wooden Hill” wat hoger is, ligt deze nieuwe plaat veel meer in de lijn van de platen vóór “Illumination”. De favorieten zijn echter steevast de ballades, en gelukkig vinden we op deze plaat weer een aantal juweeltjes. So Sorry bijvoorbeeld, met de aangrijpende tekst ‘Crossed a line today… aint no coming back’ moet voor iedere vrijgezel buitengewoon aansprekend zijn.

Toch zijn ook de meer symfonische gedeelten indrukwekkend. Het korte, instrumentale Wooden Hill, dat een heftige toetsensolo laat volgen door een bloedstollende gitaarsolo, maakt indruk. Toch hoor ik hem het liefst zingen, en elke keer verbaast het me weer dat hij toch op de proppen komt met zulke geweldige refreinen. De opener Wake Up verenigt beide elementen het knapst in één compositie: het bevat een sterke melodie en ontwikkelt zich spannend via enkele tempowisselingen naar een geweldige gitaarsolo. Hollow daarentegen ontwikkelt zich wat langzaam, maar blijkt bij meerdere luisterbeurten een ongekende spanning met zich mee te dragen.

Zoals ik zei is de productie naar behoren, toch zou ik een nummer als Lifeline ook wel graag willen horen op een productieniveau als – laten we zeggen – Man On Fire, die qua stijl min of meer in dezelfde hoek te plaatsen is. Maar ja, we zullen niet teveel mopperen, want wat Kendall brengt op “Wooden Hill” is van grote klasse.

Goh, ik zou hem best graag live aan het werk willen zien. Misschien wat voor Symforce? In het allerkleinste zaaltje dan graag, of ergens op de gang, bij de toiletten. In z’n uppie, zoals hij zal willen. Mocht dat gebeuren, dan zal ik vooraan staan. Jij naast me?

Markwin Meeuws