Ridley-Duff, RoryAlbum

Rory Ridley-Duff is een wetenschapper en hoogleraar, maar hij is ook de toetsenist en componist achter Protos, een band die in de jaren ’80 één plaat uitbracht die maar niet in de vergetelheid wilde verdwijnen. Nu die plaat (“One Day A New Horizon”) en de scheppers ervan door een heruitgave weer wat in de belangstelling staan grijpt Ridley-Duff de kans om nog meer muziek uit te brengen. Dat is een geschenk dat ik met gemengde gevoelens aanvaard.

Ridley-Duff is een begenadigd componist. Hij maakt geen progressieve muziek, maar filmmuziek met zwaar symfonische kenmerken. Je hoort wat Mike Oldfield, wat Anthony Phillips, veel filmmuziek en van die new age stukken. Alles is instrumentaal en alles komt uit synthesizers. Althans, voor zover ik kan horen, want het boekje ronkt maar door over hoe goed Rory is, maar concrete informatie ontbreekt. Dat brengt ons weer bij het aloude dilemma: hoe erg zijn computerdrums? In dit geval zijn ze behoorlijk storend, ondanks dat Rory ze met veel gevoel en begrip voor wat een echte drummer kan heeft geprogrammeerd. Daarbij speelt hem vooral parten dat veel van deze stukken al lang op de plank liggen en dus met wat verouderde machines zijn ingespeeld. Dat is jammer, want wat zou het fantastisch zijn om deze stukken met een echt orkest uit te voeren! Nu moet je af en toe door kunstmatige saxofoons heen luisteren en dat is nooit erg prettig.

Over niet prettig gesproken: de bokaal voor het lelijkste artwork van het jaar 2007 gaat alsnog naar Ridley-Duff. De kunstenaar heeft wat kiekjes uit het familiealbum geplukt. Ik hoop voor hem dat hij in een misplaatst gevoel voor humor de allerlelijkste genomen heeft, want als dit de beste zijn wil ik de rest niet zien. Het plaatje op de cd zelf spant de kroon: een licht pornografische foto van (denk ik) mevrouw Ridley-Duff in de badkamer. Heel naar!

Dat neemt allemaal niet weg dat er veel te genieten valt op deze plaat. Je moet van filmmuziek houden, maar dan heb je ook een klein uurtje mooie muziek om bij weg te dromen. Ridley-Duff is geen vernieuwer, maar wat hij doet, doet hij erg goed. Afsluiter Space is een fraai ambient nummer, maar het hoogtepunt is het langste stuk Tempest, dat hij schreef met zijn Protos makkers Steve Ansecombe en Iain Carnegie. Dit nummer heeft de meeste energie en komt ook het dichtst bij Rory’s lichtende voorbeeld: Genesis. Vakkundig gemaakt, goed geproduceerd en – op die hoes na – erg smaakvol gedaan.

Net als bij Protos schuilt er nog wel een addertje onder het gras: Ridley-Duff begeeft zich wel erg vaak op bekend terrein en dat resulteert soms in absolute liftmuziek. Wel mooi, maar ook helemaal leeg.

Erik Groeneweg