Ross JenningsAlbum

Ross Jennings is de frontman van Haken, een band die qua populariteit de laatste tien jaar naar grote hoogte is gestegen. Haken mag gezien worden als een voorloper van het huidige progmetal klimaat. Min of meer staat Haken daardoor synoniem voor de vooruitstrevende progliefhebber. Progressief, modern en weinig conservatief, die beleving hangt als een goed zittende jas rond deze band. Ondanks die lovende woorden heeft de band mij persoonlijk nooit echt weten te vangen. “Vector” in 2018 en “Virus” in 2020 draaiden regelmatig hun rondjes in mijn cd speler, maar kwamen niet voor in mijn toplijstjes van dat jaar.

Al langere tijd liep Jennings met plannen een soloalbum te maken, puur om zijn kwaliteit als gitarist aan de buitenwereld te laten horen. Jennings is bij de projecten waaraan hij meewerkt vooral de vocalist, en speelt dan weinig gitaar. Hij zegt zelf niet de behoefte te hebben zijn talenten te etaleren naast een andere gitarist. De Corona-pandemie is voor hem nu het juiste tijdstip daar mee af te rekenen, hij wil de buitenwereld laten horen dat hij goed gitaar kan spelen én zingen tegelijk.

Hoewel hij voorafgaand aan de productie van deze cd over een grote collectie van zo’n twintig nummers beschikte, liet hij er toch zes a zeven vallen. Maak je niet druk. je krijgt waar voor je geld. We krijgen ruim 80 minuten onderhoudende rockcomposities voorgeschoteld waarin ruimte is voor blaasinstrumenten als trompet, trombone, dwarsfluit en saxofoon. De variëteit op het debuut van de soloartiest Jennings is groot, hij tapt natuurlijk wat uit het progmetal vaatje, maar haalt met zijn muziek ook accenten uit de pop, jazz en er is zelfs een lichte toets van country te vinden.

De cd start rustig met gitaargetokkel en zang van de maestro zelf in Better Times. Een relaxt, muzikaal nummer waar de intimiteit vanaf spat, in gedachten zie ik Jennings al schitteren op een leeg, donker podium waarin hij op een kruk in de spotlight zit. Hier gelijk al een vleugje invloed van country. Dat geldt ook voor Third Degree, ook die song heeft een lichte toets van die stijl.

De rust is van korte duur, want gelijk na dat nummer gaat Jennings rockend los met zijn vaste band die bestaat uit sessiemuzikanten, maar zijn daarnaast ook zijn vrienden. Nathan Navarro op basgitaar, Simen Sandnes op drums en Vikram Shankar is verantwoordelijk voor de piano en toetsen. Die laatstgenoemde trakteert je op een gevarieerde menukaart, zowel de piano als elektronische toetsen zijn duidelijk aanwezig en klinken bijzonder aantrekkelijk. In Words We Can’t Unsay horen we ook voor het eerst een blazerskwartet; een heerlijk nummer. En wat betreft Jennings zelf; ben ik de enige die Jon Anderson regelmatig in zijn geluid hoort?

Over de hele linie schuurt de muziek van Jennings vaker langs pop dan langs een andere stroming. Veel nummers zijn daardoor vlot en catchy maar vooral ook makkelijk te verteren. Feelings is daar misschien wel het beste voorbeeld van, het heeft een aanstekelijk refrein met een tekst die snel in je systeem gaat zitten. De muzikale elementen van broodheer Haken kan je vinden in The Apologist, het zou net zo goed op een Haken cd passen. De subtiele dwarsfluit in de compositie is razendknap en zorgt voor een bijzondere sfeer. Ook Violet heeft kenmerken die richting het genre progmetal gaan. Toch wordt het nergens zo ingewikkeld als het soms op de albums van Haken kan worden.

De song Phoenix zou qua lengte ook in het prog-genre passen, echter de muziek spreekt voor zichzelf. Het is eerder een popsong en wordt vooral gedragen door de zang van Jennings. Als de minuten vorderen worden we getrakteerd op catchy pianospel dat onderhoudend en amusant is. De song houdt je in een heerlijke roes, hoewel er instrumentaal feitelijk niet veel gebeurd. Het is vooral de combinatie van de zang, piano en toetsen; de drums, gitaar en bas figureren alleen op ritmisch niveau. In de laatste minuten nog wel een koor van verschillende vocalisten, ondersteund door ritmisch geklap.

Ik kan de vraag niet beantwoorden waarom Haken mijn hart nooit echt heeft weten te vangen. Waarschijnlijk een stukje beleving, het moment en de plek. Jennings heeft mij in ieder geval wel weten te overtuigen met zijn vaardigheden op het gebied van componeren, zijn zangkwaliteiten waren al langer bekend. Voor de fans van Haken een absolute must, hoewel die wel ruimdenkend moeten zijn.