Roswell SixAlbum

“Dezelfde driesterren kok, een ander recept met wat nieuwe verbeterde ingrediënten, maar toch is de uitstekende smaak gebleven”. Met deze zin kan het album “Terra Incognita: Beyond The Horizon” van Roswell Six kortweg samengevat worden.

Persoonlijk reken ik Erik Norlander tot één van de toonaangevende rockcomponisten en -muzikanten van deze tijd. De man is al jaren in staat om meer dan gedegen rocksongs te componeren voor zijn eigen groep, Rocket Scientists en zijn echtgenoot Lana Lane. Verder levert hij ook regelmatig bijdragen aan andere projecten en groepen, waarvan als meest recente Asia featuring John Payne genoemd kan worden. Daar komt bij dat hij een eigen en herkenbaar (toetsen)geluid heeft weten te creëren waar ik compleet voor val.

Op een dag klopte Kevin J. Anderson aan Norlander’s deur. Deze bestseller auteur had samen met zijn schrijvende echtgenote teksten geschreven die zijn gebaseerd op het door hen geschreven boek The Edge Of The World. Of de heer Norlander daar de muziek bij wilde componeren en uitvoeren. En daar draait deze toetsenist natuurlijk zijn hand niet voor om. Hij boorde zijn niet onaanzienlijke netwerk aan en wist in korte tijd enkele klinkende namen te strikken. Raadpleeg daarvoor maar eens het tabje ‘bezetting’ bij deze recensie. Letterlijke smaakmakers en de krenten in de pap zijn toch wel de vocalisten James Labrie (Dream Theater), John Payne (ex Asia, GPS) en Michael Sadler (ex Saga). Wat deze mannen vocaal gezien weten neer te zetten overtreft soms hun prestaties in hun eigen groep. Laat ik dan ook maar mevrouw Norlander, ofwel Lana Lane noemen. Deze onderschatte dame, die nog wel eens ‘koningin van de symfonische rock’ wordt genoemd, drijft op dit album de drie heren tot ongekende vocale hoogten.
Omdat deze website over muziek gaat bespaar ik je de details over het verhaal achter deze muziek, of liever gezegd het verhaal waar deze muziek over gaat. Lees daarvoor maar het boek.

Vanaf de eerste tonen van Ishalem tot en met het 72 minuten verder gelegen slotakkoord van The Edge Of The World staat dit album als een huis. Opener Ishalem is met zijn elf minuten toon- en maatgevend voor de gehele schijf. Op dit nummer komen alle vocalisten aan bod, zowel solo als samen zingend. Deze ijzersterke rocksong wordt gelardeerd met de vioolklanken van David Ragsdale (Kansas). Vooral zijn solo die wordt ondersteund door midtempo en superstrakke gitaarriffs van Gary Wehrkamp (Shadow Gallery) is er één om in te lijsten. Het opvolgende The Call Of The Sea dendert met dezelfde vaart door met een fraai duet van Lana Lane en Michael Sadler.

Bij Michael Sadler blijf ik speciaal even stil staan. Wie denkt dat deze man na het verlaten van Saga het beste heeft gehad en rustig gaat afbouwen heeft het faliekant mis. Luister en huiver bij het beluisteren van Letters In A Bottle en Beyond The Horizon. Vooral deze laatste kent een erg mooie melodie die op het lijf is geschreven van deze oude (met respect!) rot in het vak. De solo op akoestische gitaar van Chris Brown (Ghost Circus) maakt dit nummer bijna volmaakt.

Voor de fans en haters van James Labrie heb ik deze alinea ingeruimd. De man wordt geroemd en verguisd vanwege zijn (volgens velen tanende) stem. Deze mensen wil ik vragen om de nummers I Am The Point en Anchored rustig over zich heen te laten komen. Kennelijk is Norlander de bezitter van een toverdrank, want wat Labrie hier laat horen zal Dream Theater-baas Mike Portnoy zowel deugd doen als zijn wenkbrauwen doen fronsen.

Nu ik toch de vocalisten de revue laat passeren noem ik ook John Payne maar even. Zijn rauwe en gerijpte stemgeluid in Here Be Monsters is fraai ingebed in de zang van Lana Lane. Ik heb deze man op Asia-albums niet zo goed horen zingen.

Na deze uitvoerige en terechte aandacht voor de vocalisten mogen de uitvoerende instrumentalisten niet onvermeld blijven. Kurt Barabas (Amaran’s Plight, Under The Sun) plukt prominent aan de dikke snaren op het instrumentale The Sinking Of The Luminara daarbij bijgestaan door de fraaie viool van Ragsdale.

Laat ik op de valreep nog één fraai nummer aanstippen: Merciful/Letters Reprise. Lana Lane’s bijnaam ‘koningin van de symfonische rock’ doop ik op basis van dit nummer ter plekke om tot ‘keizerin van de symfonische rock’.

Alsof het niet op kan besluit dit epos met wellicht het mooiste instrumentale nummer wat tot nu toe door Norlander is gecomponeerd, The Edge Of The World. Ritmische drums, rockende gitaar en flitsende toetsensolo’s omlijst door het typerende Norlander toetsengeluid.

Ook de productie van deze schijf mag niet onvermeld blijven. Alle instrumenten en vocalen zijn kraakhelder te horen en klinken als een uitgebalanceerd geheel.

Mag ik daarom één extra Michelin ster voor Erik Norlander voor één van de betere zo niet het beste rockalbum van 2009!

Hans Ravensbergen