Royal HuntAlbum

Hoewel het eerste album van het Deense Royal Hunt al in 1992 verscheen en de band sedertdien een min of meer vaste waarde in het progressieve genre is, blijft elke nieuwe release een verrassing. Dit geldt voor de bandsamenstelling – Andre Andersen is als oprichter het enige permanente lid, verder is het een komen en gaan (en terugkomen) van leden – maar evengoed voor de gekozen muzikale koers. Opvallend genoeg is dus dat het huidige Royal Hunt op zijn twaalfde schijf een identieke samenstelling kent als op het vorige album “Show Me How To Live”. Dat geeft enig houvast, evenals het feit dat de muziek nog altijd varieert van progressieve hardrock tot zwaar bombastische symfonische kost, waarbij op “A Life To Die For” de nadruk zwaar op de laatst genoemde stijl ligt.

Dat Royal Hunt meeslepende songs schrijft en grootse producties neerzet, mag zo onderhand bekend zijn. Voor “A Life To Die For” gaat men nog een stap verder door voor de arrangementen gebruik te maken van een orkest en koor. Het maakt het geheel nog zwaarder en theatraler, maar doordat de songs buitengewoon pakkend zijn en eigenlijk vrij gemakkelijk in het gehoor liggen, pakt het allemaal zeer geslaagd uit. Een representatief voorbeeld vormt het uitmuntende A Bullets Tail waar orkest en koor elkaar perfect aanvullen en de klasse van de compositie als een mokerslag binnenkomt. Running Out Of Tears is een van de lichtere nummers en met goede wil zelfs een meezinger. En nee, dat bedoel ik verre van sarcastisch, het is gewoon een heerlijk nummer en een geweldige tegenhanger voor het zwaardere werk. Het geeft zoveel ruimte aan de emotie op One Minute Left To Live wat aansluitend geprogrammeerd staat en mede door zijn voorganger tot grote hoogten kan groeien.

Won’t Trust, Won’t Fear, Won’t Beg is een topzwaar nummer met veel dreiging en ook hier wordt maximaal gebruik gemaakt van de aanwezige potentie. Het materiaal op deze schijf steekt gewoon echt goed in elkaar en met toppers in de uitvoering kan je dan onmogelijk een bok schieten. D. C. Cooper trekt de nummers goed naar zich toe zonder te overdrijven en de messcherpe gitaarsolo’s van Larsen zijn legio en werkelijk om te smullen.

Vermeldenswaardig is ook de productie. Waar ik op “Collision Course…Paradox 2” nog flink wat te klagen had over de mastering van het album, valt op “A Life To Die For” werkelijk geen kritiek te bedenken. Het album klinkt zeer transparant en de mix is erg goed in balans. Het album ademt en komt in een kritische koptelefoon magistraal tot leven. Doe jezelf hier vooral niet tekort met een mp3 zou ik zeggen…

Op dit twaalfde album van Royal Hunt valt met de beste wil van de wereld niets af te dingen. Ik durf te stellen dat het een van de meest geslaagde samenwerkingen tussen orkest, koor en rock ooit is. Als je niks op hebt met deze band, ga je nu echt niet ineens overstag, daarvoor blijft de band te dicht bij zichzelf. Maar als je Royal Hunt graag hoort, kun je wellicht de vraag stellen of dit misschien het meest complete album ooit is? Ja, “Moving Target” uit 1995 en “Paradox” uit 1997 zijn zonder meer mijlpalen, mijn stelling is dat “A Life To Die For” ‘minstens’ zo goed is.

Govert Krul