Roz VitalisAlbum

Ivan Rozmainsky is geen al te groot virtuoos en dat is zijn redding. Als hij een notenkakker zou zijn, was zijn spel vreselijk irritant geweest vrees ik. De Russische toetsenist maakt sinds 2001 met zijn geesteskindje Rozz Vitalis progressieve avant-gardistische elektronische muziek die in de smaak kan vallen bij liefhebbers van het RIO-genre (Rock In Opposition). In 2002 wordt het eenmansproject op de cd ”L’Ascensione” uitgebreid met zangeres / toetseniste Nadezhda Regentova en de extra toetsenist Vladimir Polyakov. Dit heeft een veelheid aan ideeën tot gevolg waardoor er in 2003 twee albums verschijnen, de mini-cd ” Painsadist ” van 37 minuten en ” Lazarus ” dat een uur duurt.

Hoewel beide cd’s behoorlijk verschillend van elkaar zijn qua benadering (”Lazarus” is meer atmosferisch en geïmproviseerd) hebben ze veel stijlkenmerken gemeen, zodat er sprake is van een typerend Rozz Vitalis-geluid. In een donkere sfeer voltrekken deze stijlkenmerken zich. Ik heb het dan over de avontuurlijke en weerbarstige passages, hectische ritmes, dissonante akkoorden, repetitieve loopjes, ambient experimenten, vervreemdende zang en een hoop vage trucjes.

Avant-gardistische muziek is van huis uit ontoegankelijk en daarmee vaak te avontuurlijk. M’n vrouw wil er niet eens naar luisteren en ik moet eerlijk zeggen dat ik me ook voor deze twee cd’s heb moeten zetten. Te avontuurlijk wil voor mij zoveel zeggen als dat er altijd wel een wending op de loer ligt om een nummer om zeep te helpen. Bij Rozz Vitalis gebeurt dat regelmatig, met dank aan de aan ADHD-lijdende drumcomputer. En toch heb ik het idee dat de band binnen het genre goed bezig is. Het tien minuten lange openingsnummer Painsadist bevat een fraai pianothema en lekkere orgelklanken. Als halverwege het nummer de ritmiek toeneemt en de synthesizers beginnen te blurpen, deint een mooi fragment het nummer uit. Dit is met afstand het beste dat op deze twee schijfjes staat.

In de bijsluiter staat dat Ivan Rozmainsky ook ‘winds’ speelt. Het is me alleen niet zo duidelijk waaróp hij blaast, want in Play With Everlasting Fire , waar de kaboutertjes langs lijken te komen, klinkt het geluid van zo’n uitrolbare feestfluit en Miles Inside komt op me over als een oefening op een melodica. Zou hij een doodordinaire blokfluit bedoelen? Je weet het maar nooit bij hem. Hij speelt immers ook ‘muis’ en op “Lazarus” zelfs ‘kat’.

In Exodus is het toetsenspel oké, de drumcomputer is echter zeer irritant. De sfeer van het korte Smile Tonight is door de oosterse geluiden vrij meditatief. ”Lazarus” heeft met Sakura In Bloom trouwens een nagenoeg identiek nummer. ”Painsadist” sluit af met een wat luchtigere versie van het openingsnummer. Deze uitvoering (Ascension DreaMix genaamd) is een bewerking van Nadezhda Regentova. Het gebodene verschilt nog al van het origineel. Het begin is tamelijk ambient en Nadezhda heeft er zang aan toegevoegd. Haar vocale bijdrage is, evenals in eerdere nummers, een verhaal apart. Ze zingt in het Russisch met een bak galm erop van hier tot Verweggistan. Het is best bijzonder, dat depressieve geblèr van haar.

”Lazarus” gaat erg naar van start met Nepsis. Het kippenvel staat op m’n armen van het afgrijzen dat dit drukke nummer bij me oproept. Gelukkig duurt het maar drie en een halve minuut. Met Light Of The Ice dient zich het eerste deel van het drieluik Dead Can Rise aan. Aan contrasten geen gebrek bij Rozz Vitalis. Zo hectisch als Nepsis is, zo kalm is dit nummer , althans de eerste paar minuten. Daarna zorgen kerkorgel- en klavecimbelgeluiden voor aangename momenten die helaas verminkt worden door die takke-drum-computer. Het neurotische ding is onvermijdelijk want ook Transspace Express, Leopard Hunt en Thomas’s Doubts And Assurance, het tweede deel van het drieluik, werken op mijn zenuwen. In Dream Cave en grote delen van het 22 minuten durende derde deel van Dead Can Rise blijft de ritmetikker gelukkig uit. Wel is de muziek hier behoorlijk slaapverwekkend en had wat editwerk best wel gemogen.

Deze twee albums zijn voor een smal publiek dat ongetwijfeld geboeid zal zijn door de Russische verrichtingen. Voor mij doen deze schijfjes uitsluitend dienst als een tegenovergesteld soort Prozac. Het kan af en toe geen kwaad om de zenuwen eens lekker te tarten.

Dick van der Heijde