RPWLAlbum

RPWL heeft er een punt achter gezet. Nee, niet achter hun carrière als muzikanten, maar achter hun naam. Kijk maar goed. De groepsnaam was namelijk een afgeleide van de achternamen van de groepsleden ten tijde van de voorganger “God Has Failed” uit 2000, maar ja, bassist Chris Postl verliet de band halverwege het opnameproces van de hier te bespreken cd. Hij wordt niet alleen vervangen door Stephan Ebner (REWL?), maar er is ook nog een extra toetsenist toegevoegd, genaamd Andreas Wernthaler (REWLW). Maar deze laatste twee hebben er blijkbaar geen punt van gemaakt dat de naam hetzelfde blijft, nou ja, bijna. RPWL. dus.

Maar nu de cd zelf: die is puntiger dan zijn voorganger. Gebleven zijn uiteraard de sterk door David Gilmour-beïnvloedde zang van Yogi Lang en de stijl van de muziek, die varieert van “About Face” naar “A Momentary Lapse Of Reason” tot “The Division Bell“, dus opnieuw Gilmour dus. Het is mij opgevallen dat de geest van Waters, laat staan de geest van Barrett, nergens in de muziek van RPWL doorklinkt. Zo klinkt RPWL op deze cd als een bevrijdde David Gilmour.

Verpakt in een opmerkelijk fris en humoristisch hoesje, geeft deze Duitse groep ons tien wonderschone liedjes, waarvan een groot gedeelte niet boven de tweede versnelling uitkomt. De cd is hiermee een coherent geheel, maar ondanks de wat smalle basis waarmee de groep werkt, is het compositorisch talent zo groot, dat van saaiheid geen sprake is. Willen de coupletten nog wat verwachting kweken, de refreinen zijn van een enorme schoonheid.

Een nummer als Believe Me bijvoorbeeld heeft zo’n refrein, waarvan ik denk: twee keer op de radio en je hebt een hit. Eentje die ik goed vind dit keer. Hetzelfde geldt voor de titeltrack dat, samen met I Don’t Know (What It’s Like) gesierd is met wat Oosterse invloeden.

Maar de echt sterke liedjes zijn de ballads, waar de Gilmour-stijl ten volle naar voren komt. Zoals in Waiting For A Smile, met het Rick Wright-achtige toetsenthema aan het einde. Of anders de afsluiter Home Again waar Karlheinz Wallner eindelijk naar zijn gitaar grijpt zoals ook zijn voorbeeld dat doet. Het krachtige Side By Side loopt over in een psychedelisch gitaarstukje, rustig, mediterend. Het zijn zulke momenten die een symfonisch beïnvloedde popplaat als dit ver boven de middelmaat doet uitstijgen.

Als puntje bij paaltje komt is “God Has Failed” eigenlijk beter, maar die beluistert zich beter in de winter, donkerder van karakter dat die is. “Trying To Reach The Sun” is een heerlijke plaat voor de warme zomerdagen. Zij die dit lezen doe hiermee uw voordeel.

Markwin Meeuws