Ruby DawnAlbum

Net nu bij Progwereld de taglijst flink is opgeschoond, mis ik twee verdwenen tags: ‘lange zit’ en ‘zware kost’. Ik besef dat dit niet direct tags zijn die positief worden geïnterpreteerd. Even voor de duidelijkheid: Ruby Dawn maakt goede muziek. Dus laat je niet direct afschrikken door deze woorden. De tags geven met name mijn eigen ervaring bij en na het luisteren van de muziek weer.

Ik was te spreken over Ruby Dawns debuut “Beyond Tomorrow” uit 2023. Een fraaie combinatie van Porcupine Tree/Riverside met Massive Attack is het gevolg. Plus wat jaren 80-invloeden. De gitaar van David Salsbury is Gilmouriaans (Pink Floyd). De wat ruwe emotionele zang van Carola Bear is de schurende kers op de taart. Haar stem doet mij bijvoorbeeld denken aan Sinead O’Connor en Pat Benatar. Met dit nieuwe album bouwt Ruby Dawn hierop voort. Paradoxaal genoeg is het geluid volwassener en progressiever, maar ik mis nu de twist die het debuutalbum juist wel had. Veel songs hebben dezelfde opbouw: rustig, emotioneel refrein, Gilmouriaanse gitaarsolo en wat elektronica. Vooral als je het hele album draait (en als recensent doe je dat nu eenmaal) ligt eenvormigheid op de loer en lijken nummers inwisselbaar.

En is het nogal zwaar. Dat heeft ook met het thema te maken. Op “Blood On Water” komen het bijbelse scheppingsverhaal met de tuin van eden, Shakespeare’s “Romeo en Julia” en “Alice in Wonderland” van Lewis Carroll samen. Drie heel verschillende verhalen. Maar wel verhalen die op een diepe maar niet vergelijkbare manier handelen over de menselijke geschiedenis en ervaring.

Dit is een thema waar je muzikaal veel mee kunt. En Ruby Dawn opent “Blood On Water” met het fraaie Juliet. Het tweede nummer Arms of Love laat meer reflectieve ambient klanken en slepende progressieve rock horen. De muziek is sowieso behoorlijk donker en introspectief. In een nummer als Easy Feels is bijvoorbeeld deze combinatie goed te horen. Ik vind dat na dit nummer de muziek te veel op elkaar begint te lijken. Het laatste nummer, The Garden, vind ik wel heel intrigerend. Door de tekst, maar ook omdat ik weer de combinatie van Pink Floyd-georiënteerde prog met Massive Attack-invloeden hoor. Met daaroverheen de zeer overtuigende zang van Carola Bear. Het mystieke karakter van dit nummer spreekt mij aan.

Ik kom tot de conclusie dat Ruby Dawn een stap heeft gezet naar een traditioneler progressiever geluid, maar dat ik dat eigenlijk een stap terug vind. Dit, terwijl de muziek beter in elkaar zit. Het klinkt paradoxaal en dat is het ook. Het heeft met name met smaak te maken. Ruby Dawn heeft met “Blood On Water” zeker een goede plaat gemaakt, maar helaas niet een die ik nog vaak zal draaien.