RuphusAlbum

Het tweede album van Ruphus, “Ranshart”, wordt beschouwd als één van de beste Noorse prog albums van de jaren ’70. Dat is althans wat er op de bijgeleverde informatie beweerd wordt. Persoonlijk maakte ik pas kennis met deze band door de heruitgave van het debuut, “New Born Day”. Ook deze opvolger was mij dus onbekend, maar laten we maar eens kijken of er iets klopt van bovenstaande bewering.

In vergelijking met “New Born Day” hebben beide zangers het veld moeten ruimen en is ook gitarist Hans Petter Danielsen niet meer van de partij. Hiervoor is slechts één bandlid voor in de plaats gekomen. De zang komt nu voor rekening van Rune Østdahl. In vergelijking met het debuut is de zang een hele verbetering. Ook deze line-up hield het slechts één album vol overigens.

Muzikaal is het album eveneens een stap vooruit. Het klinkt hier allemaal net iets meer als progressieve rock dan op de voorganger. De vergelijkingen met Yes en Genesis zijn veel prominenter aanwezig, maar de band klinkt vooral zoals Camel aan het eind van de jaren ’70 zou gaan klinken. In dat opzicht was de band misschien zijn tijd wel een beetje vooruit.

Met ruim een half uur is het album wat aan de korte kant. Het kent slechts vijf nummers, maar die zijn zonder uitzondering prima van kwaliteit. Met name de laatste twee nummers springen eruit. Beide klokken boven de acht minuten en zo vormen ze samen bijna de helft van de plaat. Pictures Of A Day is een sterk instrumentaaltje met sterk fluitwerk van Asle Nilsen en had zo op een plaat van Jethro Tull kunnen staan. Het afsluitende Back Side leunt op nette partijen orgel, Mellotron en mooie harmonie vocalen. Ook bevat het nummer een aantal fraaie toetsensolo’s. Het album wordt zo prima afgesloten.

Op het feit dat “Ranshart” in retrospectief als één van de beste prog albums van de seventies uit Noorwegen wordt gezien, valt misschien niet eens zo heel af te dingen. Echter zal dit met name te maken hebben met het ontbreken van voldoende concurrentie. De Noorse prog scene was in die jaren immers niet al te groot. Niettemin is dit een prima genietbaar album, maar in tegenstelling tot hetgeen in het cd-boekje wordt beweerd, kan het de vergelijking met de grote Britse broers niet aan. Waarom verkocht dit album niet zo veel exemplaren als “The Yes Album” vraagt men zich af. Ik weet het antwoord wel, maar oordeelt u zelf.

Ralph Uffing