RushAlbum

We schrijven het jaar 1989. Ondergetekende had een bijna niet te stillen honger naar nieuwe muziek en ik was er al een tijdje geleden achtergekomen dat de beste manier om een snelle indruk te krijgen wat voor muziek een bepaalde band maakte, het beluisteren van live-albums was. Het was in die periode (1988 – 1989) dat ik dus o.a. kennismaakte met Marillion (“The Thieving Magpie”), Pink Floyd (“Delicate Sound Of Thunder”) en uiteindelijk in 1989 dus ook met Rush door middel van het live-album “A Show Of Hands”. Deze band maakte gelijk een behoorlijk grote indruk op me door het technische vernuft, de energie die de muziek uitstraalde en bij vlagen de grote aanstekelijkheid. De volgende stap was snel gezet want de nummers die me het meeste aanspraken op dat moment, kwamen van “A Farewell To Kings” (Closer To The Heart) en met name “Hold Your Fire”.

Terugkijkend naar een tijd dat ik toch voornamelijk luisterde naar wat ons op de radio werd voorgeschoteld, is dat eigenlijk ook helemaal niet zo vreemd. De band had al sinds 1980 een ontwikkeling doorgemaakt naar een geluid waarin er steeds meer ruimte kwam voor een uitgebreid arsenaal aan synthesizers en naar nummers die korter en bondiger, melodieuzer en pakkender werden. Dit album is het eindstation van deze ontwikkeling.

Want er is geen album zo uitgesproken aanstekelijk als “Hold Your Fire”. Bijna elk nummer heeft wel een ‘hook’ die zich na één beluistering in je bovenkamer nestelt om er voorlopig niet meer uit komen. Zo zit er in Prime Mover een toetsenloopje dat sprekend lijkt op een melodie die prominent aanwezig is OMD’s Enola Gay. Het heeft me, in de periode dat ik deze recensie aan het voorbereiden was, zeker bijna één avond bezig gehouden voordat ik door had uit welk nummer dit kwam.

Drummer Neil Peart is het rotsvaste anker op dit album. Hoewel ritmisch gezien de muziek niet altijd uitdagend is, zorgt hij er wel voor dat zijn spel binnen elk nummer een maximum aan variatie heeft. Niet dat er geen technische uitstapjes zijn, want daarvoor verwijs ik je met plezier naar die verbluffende serie drumfills tijdens het instrumentale stukje in Mission of in het outro van Lock And Key. Maar over het algemeen vallen er uitgekiende drumpartijen te horen waarbij elke bekkenslag, elektronisch effect of andersoortige rake klap op exact de goede plek zitten. En dat alles met een uitzonderlijk stuwende ‘drive’ die (schrik niet) zelfs bij vlagen ontzettend dansbaar is.

En dat is denk ik ook één van de redenen dat dit album niet gelijk tot één van de grote Rush-albums wordt gerekend. Het invloedrijke technische vernuft van de albums uit het verleden is vaarwel gezegd en het zijn de nummers met kop en staart die regeren. Eigenlijk het enige nummer met zo’n typische Rush-break is Mission. Een andere reden is dat gedurende deze fase van Rush (“Signals” t/m “Hold Your Fire”) het gitaargeluid van Alex Lifeson steeds lichter werd van klank. Het zware, tegen hardrock aanleunende, geluid werd dunner, ijler, volgens sommigen scheller en het staat bol van de diverse effecten.

Een ander opvallende ontwikkeling is dat bassist Geddy Lee niet zo zeer zwaar baswerk aflevert, maar het juist zoekt in de middelste en hogere registers van zijn basgitaar met werkelijk verbluffende basloopjes (denk aan het begin van Turn The Page). Evenwel, op gezette tijden legt hij met zijn baspedalen een lekker dreunend tapijt neer. Het zijn die momenten, zoals bijvoorbeeld in de refreinen van Open Secrets, Lock And Key, Mission en Turn The Page, die we tot de symfonische hoogtepunten van dit album kunnen rekenen. De ruimte die zowel de gitaar als de bas vrij laten wordt volledig benut door een groot scala aan synthesizers en sequencers. Schitterende klanken die nu, na al die jaren, nog steeds niet echt verouderd zijn wat mij betreft.

Voor mij is dit zowel het eindpunt als het beginpunt qua Rush. Wat hierna kwam heeft mij eigenlijk nooit meer kunnen boeien ondanks dat de band erg zijn best deed om zichzelf opnieuw uit te vinden. Echter, dit album was dus wel het begin van mijn reis door de Rush-catalogus waarbij de oudere albums me bij vlagen wel een grotere mate van muzikale voldoening geven, maar geen enkel album in de Rush-catalogus weet mij zo in vuur en vlam te zetten als “Hold Your Fire”.

Christian Bekhuis