Rush

Moving Pictures

Info
Uitgekomen in: 1981
Land van herkomst: Canada
Label: Mercury Records
Website: http://www.rush.com
MySpace: -
Tracklist
Tom Sawyer (4:33)
Red Barchetta (6:06)
YYZ (4:24)
Limelight (4:19)
The Camera Eye (10:56)
Witch Hunt (4:43)
Vital Signs (4:43)
Geddy Lee: basgitaar, synthesizers, Taurus baspedalen, zang
Alex Lifeson: 6- en 12 snarige elektrische en akoestische gitaar, Taurus baspedalen
Neil Peart: drums, timbalen, gong bassdrums, buisklokken, klokkenspel, windchimes, bell tree, crotales, koebellen, plywood
Met medewerking van:
Hugh Syme: synthesizer op Witch Hunt
Snakes & Arrows (2007)
Feedback (2004)
Rush In Rio DVD / CD (2003)
Vapor Trails (2002)
Different Stages [live] (1998)
Test For Echo (1996)
Counterparts (1993)
Roll The Bones (1991)
Presto (1989)
A Show Of Hands [live] (1989)
Hold Your Fire (1987)
Power Windows (1985)
Grace Under Pressure (1984)
Signals (1982)
Exit... Stage Left [live] (1981)
Moving Pictures (1981)
Permanent Waves (1980)
Hemispheres (1978)
A Farewell To Kings (1977)
All The World's A Stage [live] (1976)
2112 (1976)
Caress Of Steel (1975)
Fly By Night (1975)
Rush (1974)

Prachtig vind ik het als de symboliek van een hoes afdruipt. Wat dat betreft is de omslag van “Moving Pictures” uit 1981 dan ook geweldig. Niet alleen telt het museum op de afbeelding drie gewelven, ook worden er drie schilderijen naar binnen gebracht en dat staat symbool voor het steeds kleiner wordende hardrock aandeel in de muziek van Rush. “Moving Pictures” is het vierde en tevens laatste studioalbum van de tweede fase waarin het trio op dat moment verkeert, een fase die verder bestaat uit de albums “A Farewell To Kings”, “Hemispheres”, “Permant Waves” en de afsluitende live plaat “Exit…Stage Left”, een fase waarin steeds meer ruimte is voor symfonische experimenten. Sommigen vinden zelfs dat “Moving Pictures” het laatste album is van de ‘echte’ Rush. Daar ben ik het niet zo mee eens. Wel vind ik “Moving Pictures” een dijk van een album dat nooit meer overtroffen is.

Daarnaast is het een richtingaanwijzer hoe Rush in de jaren ’80 zal gaan klinken. De nummers zijn korter, bondiger en songmatiger. Ze bevatten meer toetsen (heerlijke Oberheim-klanken) en er is een geslaagde integratie met stijlen als reggae en pop. Deze koerswijziging, waarbij ook de melodielijnen van de zang meer pakkend gebracht worden, wordt al enigszins ingezet op voorganger “Permant Waves”. Het maakt “Moving Pictures” tot het perfecte overgangsalbum met het beste van beide werelden.

Met Tom Sawyer opent de plaat ijzersterk. De eerste seconden vragen direct alle aandacht. Het nummer ontwikkelt zich met krachtige gitaarakkoorden en een aanstekelijke 7/8-ste riedel op de toetsen tot een dynamisch geheel. Af en toe gebruikt Geddy Lee z’n vermaarde hoge kopstem, waardoor de hardrockinvloeden van de band nog enigszins aan het licht komen. De gitaarsolo van Alex Lifeson is erg goed, maar het drumwerk erna is fenomenaal. Wat heeft die Neal Peart toch een energieke stijl! Elke keer als ik hem hoor stijgt mijn ontzag. Na deze opener kan de plaat eigenlijk al niet meer stuk en dat gaat hij ook niet. Het daaropvolgende Red Barchetta gaat erin als koek. De gitaar gaat richting Andy Summers van The Police met wie Rush overigens nog in 1979 op Pinkpop stond geprogrammeerd. Tevens doet dit nummer regelmatig denken aan de symfonische hardrock van bijvoorbeeld The Trees op “Hemispheres” vooral als Geddy Lee zijn kopstem weer gebruikt.

De chemie bij Rush is altijd erg groot en lijkt op die van een eeneiige drieling. Met het instrumentale YYZ is het dan ook weer goed raak. In dit vrij korte nummer dat vernoemd is naar de code van het vliegveld in Toronto, gaan bas en gitaar hand in hand om elkaar pas los te laten voor enkele spetterende breaks. Neil Peart kan raken wat hij wil, de muziek blijft retestrak klinken. Tevens bevat deze ’tour de force’ het mooiste stukje Rush aller tijden, want als de gitaarsolo afgelopen is, volgt een magistraal toetsenakkoord om Canadees kippenvel van te krijgen. De akkoordenreeks die volgt, is omgeven met een staande noot zodat je nog meer kippenvel krijgt. Een leuke wetenswaardigheid is dat het ritme aan het begin van het nummer de morsecode is van YYZ. Wat volgt is Limelight, een mid-tempo rocknummer met een geweldige melodie, een effectmatige gitaarsolo en een lekker eind waarmee destijds de A-kant van de lp werd afgesloten. Ik zeg dit omdat ik Rush een typische lp-groep vind, twintig minuten sterk op de ene kant en twintig op de andere.

Met een overtuigende synthesizerintro gaat The Camera Eye, het vijfde nummer, of zo je wilt het eerste nummer van de B-kant, van start. De opbouw van dit elfminuten stuk is super, evenals de productie van het album door Terry Brown en Rush zelf. De galm op de gitaar en de zang heeft een ruimtelijk effect waardoor met name de vele gitaararpeggio’s sprankelend uit de boxen komen. De drums klinken, zoals altijd bij Rush, zeer naturel, wat de dynamiek uiteraard ten goede is gekomen. Het album vervolgt met het vrij donkere Witch Hunt. Opmerkelijk hier is de gastrol van hoesontwerper Hugh Syme op synthesizer. Vital Signs is het laatste nummer van het album. Hier is de vermenging met andere stijlen zoals pop en reggae het grootst. Alhoewel het nummer erg veel weg heeft van The Police is het toch onmiskenbaar Rush, Rush en nog eens Rush. Die doordringende stem aan het eind, die kan maar van één iemand zijn.

“Moving Pictures” heeft het heilige vuur. De heren van het instituut hebben het elastiek uit hun sokken gespeeld en daardoor mijn onvoorwaardelijke sympathie gewonnen. Toen het album vers van de pers kwam werd ik een fan, een Rush-fan voor het leven, dus kom op.

Dick van der Heijde

13-06-2022 – Aanvulling n.a.v. 40th Anniversary (Ralph Uffing)

Het heeft wat langer geduurd dan bij de eerder jubileumedities van klassieke Rush albums, maar nu is daar 41 jaar later toch de jubileumeditie van het formidabele “Moving Pictures”.

De zeer extravagante super de luxe uitvoering is echt spectaculair, maar daar moet je een dikke beurs voor meebrengen. Deze gaat er zeker komen bij ondergetekende, maar tot die tijd stel ik me tevreden met de door Progwereld ontvangen 3-cd uitvoering. En daar is ook niets mis mee.

Gek genoeg was “Moving Pictures” het enige Rush album waarvan ik nog geen remaster in de kast had staan; waarschijnlijk omdat het de eerste studioplaat was die ik van de band kocht. Nu is daar dus verandering in gekomen, aangezien dit de 2015 remaster is die voor het eerst op cd verschijnt. Een genot voor het oor.

Over de studioplaat is in de prima recensie van Dick van der Heijde al genoeg geschreven, maar het blijkt eens te meer dat dit album ruim veertig jaar na dato nog steeds geheimen blijft prijsgeven, zoals ook Soundgarden-gitarist Kim Thayil in het cd-boekje uitgebreid uit de doeken doet. Naast Thayil is er nog een aantal anderen die hun ervaringen met Rush en specifiek dit album delen, waaronder Les Claypool (Primus) en de onlangs overleden Taylor Hawkins.

Wat deze release echt bijzonder maakt, is een integraal concert verdeeld over twee schijfjes. Het betreft een concert dat is opgenomen in thuishaven Toronto op 25 maart 1981. Een groot deel van de gespeelde nummers waren – elders opgenomen – al terug te vinden op “Exit… Stage Left”, maar we vinden op deze opnames ook enkele nummers die zelden of nooit terug te horen waren op een officiële liveplaat van Rush, zoals The Camera Eye en Vital Signs. De geluidskwaliteit is prima en eigenlijk is deze ver te prevaleren boven “Exit… Stage Left”, dat vanwege de fade-outs tussen de nummers een livekarakter ontbeert en nogal fragmentarisch overkomt.

Evenals de eerdere jubileumuitgaven van de albums “2112”, “A Farewell To Kings”, “Hemispheres” en “Permanent Waves” is de feesteditie van dit meesterwerk weer om door een ringetje te halen. Na deze plaat brak voor mij persoonlijk de meest interessante periode van Rush aan. Ik hoop dan ook van ganser harte dat de heren doorgaan met het vieren van de veertigjarige jubilea voor de komende vier albums.

CD + DVD:
Koop bij bol.com

CD + Blu-ray:
Koop bij bol.com

Send this to a friend