Yard, RyanAlbum

Wat is prog en wat niet?

Die vraag zal op deze site niet voor het eerst gesteld zijn. Als recensenten overlappen we met onze persoonlijke voorkeuren heel wat genres die gerelateerd zijn aan de progressieve rock en gelukkig krijgen we vanuit het hoofdkantoor flink de ruimte u daarover te informeren. Zo nu en dan krijg je door labels en artiesten ook promo’s toegestuurd waarbij twijfels rijzen, maar die desondanks een vermelding waard zijn. Dit album, “The Nature Of Solitude”, is niet van het kaliber dat er binnen het team over vergaderd moet worden, maar is toch pure winst voor de multi-instrumentalist dat deze cd in onze bibliotheek wordt opgenomen.

Ryan Yard is een pianist uit het plaatsje Shropshire in het Verenigd Koninkrijk. Zijn werk en composities zijn door onder andere het BBC National Orchestra al eens uitgevoerd en daarnaast speelt hij in de Robert Reed Sanctuary band. Toch is hij nog een relatief onbekende in de wereld van de progressieve rockmuziek, hoewel hij in de laatste jaren al een  paar ep’s op de markt heeft gezet.

De muziek op “The Nature Of Solitude” bestaat uit slechts drie tracks die ook nog eens dezelfde naam hebben, aangevuld met deel 1, deel 2 en een radio-edit van vriend en collega Robert Reed. Het totaal klokt 45 minuten en de composities op de cd zijn te omschrijven met de opmerking dat Yard flink geluisterd heeft naar de muziek van landgenoot Mike Oldfield. Aan de songs heeft Yard verschillende ambient impulsen toegevoegd. Ook neemt hij de artistieke vrijheid om driftig te variëren; naast de vele toetsen zijn er bijvoorbeeld ook strijkensembles te beluisteren. Overigens komen die wel uit diverse doosjes, Yard heeft een groot gedeelte van deze cd namelijk op een iPad gecomponeerd.

De cd is zeker niet onaangenaam te noemen en je kan er vooral lekker ontspannen naar luisteren. Aan de andere kant is dit ook geen cd die voor memorabele momenten zorgt en daardoor snel in de vergetelheid zal raken. Het doet zo nu en dan ook denken aan die relax-cd’s met natuurgeluiden, maar wordt wel opgeleukt met symfonische toetsen en  hier en daar een gitaarsolo van gitarist Justin Towel. Nu ik het zo zeg, er zijn eigenlijk bijna geen natuurgeluiden te horen, maar toch is het effect nagenoeg hetzelfde.

Begrijpt u het nog? Een mooie cd, maar met een regenbui op uw hoofd wandelend of fietsend naar uw lokale platenboer is teveel eer voor dit schijfje.

Ruard Veltmaat