Sacksioni & Reekers,Concert

Foto’s: Richard Winkel (Cultuurpodium Boerderij)

Eindelijk!! Het is weer zover, na een lange gedwongen pauze is het theatergebeuren weer aarzelend van start gegaan. Nog niet met een volle bezetting, dat kan nog niet gezien de strenge regels inzake afstand houden, maar het is in elk geval een begin. En de kick-off is enigszins verrassend te noemen.
Het is niet direct een voor de hand liggende combinatie: de voormalig zanger van onder andere Kayak en Ayreon en de beste (akoestische) gitarist van de Benelux. Toch blijkt het te werken, dit gelegenheidsduo zorgt voor een bijzondere interactie. Ze kennen elkaar pas een jaar, maar er is sprake van een duidelijke klik, niet alleen muzikaal maar ook persoonlijk. Grappend wordt de  verloving volgend jaar aangekondigd. Een mooie combinatie, precies passend bij deze gelegenheid en de tijden waarin we leven. Op zich kenmerkend voor de verschillende werelden van beide rasartiesten, het feit dat ze elkaar pas sinds kort hebben ontmoet. Blijkbaar is de wereld van de (prog)rock en uitbundige poppodia een compleet andere dan de biosfeer van de theaters met hun pluche en gedempte sfeer. Desondanks hebben meestergitarist Harry Sacksioni en vocaal maestro Edward Reekers elkaar gevonden. Zeer tot genoegen van het aanwezige publiek.

Het optreden in de Boerderij deze avond was een geste van Reekers die daarmee zijn dank voor de wijze waarop hij de afgelopen jaren in de Boerderij werd ontvangen tot uitdrukking wilde brengen. Hoewel het voor collega Sacksioni naar verluidt pas het tweede optreden in de Zoetermeerse poptempel betrof, het nabijgelegen Stadstheater is meer zijn natuurlijke omgeving, werd ook hij direct bereid gevonden om zijn maatje te ondersteunen. Om klokslag acht uur betreedt het duo het podium. Het grapje over het ophalen van de examenwerkstukken, met referte aan de tafeltjes in de grote zaal, werd met gelach begroet.

De heren schotelden het kennerspubliek een gevarieerd repertoire voor, met de nadruk op de jaren zestig en zeventig. Er werd geopend met Procol Harum’s aloude Homburg, met de kristalheldere stem van Reekers, waarna een blokje Beatles met achtereenvolgens Norwegian Wood, Something en While My Guitar Gently Weeps voorbij komt. Vooral dat laatste nummer kreeg een topuitvoering mee. Killer Queen is een prachtige showcase voor Sacksioni om zijn beproefde methode aan op te hangen: zowel bas-, ritme als solopartij komen uit de slechts twee vaardige handen van de maestro.

Diezelfde meestergitarist bleek toch over menselijke trekjes te beschikken. Tijdens Fleetwood Mac’s Never Going Back Again kon zelfs hij op een foutje betrapt worden. Dat gold zeker niet voor uitvoeringen van Alan Parsons’ Old And Wise en Ralph McTell’s Streets Of London. Met een virtuoze versie van Sacksioni’s enige zelfgeschreven nummer Stoute Schoenen en het van Mike + The Mechanics bekende (Looking Back) Over My Shoulder was het tijd voor een korte pauze.

Wederom een blokje Beatles na de pauze, The Long And Winding Road zag deze maal ‘Electric Harry’, terwijl hij voor Imagine weer voor een bluesy solo op de akoestische gitaar koos. Wat een geweldige stem heeft Reekers toch, bovendien hulde voor de fenomenale lichtshow. Licht en geluid waren sowieso perfect deze avond, het virus heeft gelukkig het kwaliteitsniveau van de Boerderij niet aangetast. Dat is vooral goed te horen tijdens een ander hoogtepunt van de avond, McCartney’s Blackbird is zowel vocaal als instrumentaal absolute top. Het moet voor Harry Sacksioni toch enigszins vreemd aanvoelen: begeleidend spel in plaats van puur solo. De laatste keer was waarschijnlijk ergens in het begin/midden jaren zeventig, als begeleider van Herman van Veen.

Sacksioni vertolkt solo Henry Mancini’s Pink Panther Theme waarna Reekers, eveneens solo, zijn zelfgeschreven ballade Lovers van een aardig moppie pianospel voorziet. In eendrachtige samenwerking zetten beide mannen vervolgens een sfeervolle Tears In Heaven neer, opnieuw een hoogtepunt. Het is tijd voor een Stevie Wonder compilatie met achtereenvolgens Superstition en Sir Duke, vooral die laatste demonstreert het virtuoze niveau van de Amsterdamse gitarist.

Niet alleen ‘oude meuk’ deze avond (niet mijn woorden) met Chasing Cars van Snow Patrol wordt ook het meer moderne werk niet geschuwd, Harry blinkt uit met een elektrische solo van hoog niveau (..) Waarna met een spetterende uitvoering van Andrew Gold’s Lonely Boy, inclusief solo op elektrische gitaar van ‘Sacks’ het officiële gedeelte van het optreden wordt afgesloten.

Een optreden van Edward Reekers zonder het Kayak succes Ruthless Queen is natuurlijk geen optie. Het ontlokt Sacksioni de opmerking ‘leuk nummertje!’. De waardige uitsmijter is het van de Eagles bekende Desperado. Het dankbare publiek klapt zijn handen stuk en laat nu ook vocaal van zich horen. Uiteindelijk krijgen we een show van een kleine twee uur te zien/horen.

De avond verloopt in een goede en vooral relaxte sfeer, al blijft het vreemd, met enkele tientallen aan tafeltjes.  Het was er de directie van de Boerderij alles aan gelegen om een veilige, corona-proof, omgeving te bieden. Geen garderobe, een gastheer/dame die je naar je plekje begeleidde, voldoende ruimte tussen de duo- en solotafels afhankelijk van keuze en gezinssamenstelling. Versnaperingen bestellen via een ludiek systeem met lampjes en bierviltjes. Een alerte en hardwerkende horeca crew, waarvoor niets dan lof. Maar toch ook enige terughoudendheid bij de aanwezigen, weinig spontane reacties uit het publiek, behalve dan het applaus na afloop van de nummers. Wel of niet meezingen, een ietwat aarzelende staande ovatie aan het einde, het typeert de onwennige sfeer die er af en toe hing.

Het vrijwilligersoptreden werd voorafgegaan door een matineevoorstelling en krijgt in november een vervolg met een extra concert van het duo. Is hier sprake van een nieuw verdienmodel? Ik kan me aan het begin van de jaren ‘80 ook dubbeloptredens herinneren met matinee- en avond voorstellingen (Peter Gabriel). Geen slechte ontwikkeling, zeker niet als dit zowel theaters als muzikanten door deze moeilijke periode heen helpt. En het voelde best goed aan: je favoriete artiesten in een intieme setting, zonder storende elementen in de zaal en gezeten achter een tafeltje waar vandaan je je natje en je droogje kunt bestellen. Dat is best uit te houden.

Hulde aan de Boerderij voor het initiatief en mede namens alle vrijwilligers dank aan de heren muzikanten voor deze fantastische geste.

De aanwezigen worden na afloop van het optreden nog getrakteerd op een toegift: een circa veertig minuten durende selectie van filmbeelden van het optreden tijdens Progproms 2019 onder leiding van de ervaren John Vis. Reekers schittert ook hier weer naast onder anderen John Mitchell, Damian Wilson en Lisette van den Berg. Een mooi en passend einde van een avond die mogelijk een aanzet is voor meer. Laten we het hopen.