SagaConcert

Welkom bij de soap die ‘Saga’ heet! Het was nogal een gedoe met de band de afgelopen weken. Het mag een klein wonder heten dat Saga – nota bene in het kader van een zogenaamde ‘reünie-tournee’ – afgelopen zondag de Boerderij aandeed.

Resumé: dat Michael Sadler teruggekeerde bij Saga mag bekend zijn, en iedereen zag uit de band weer in de min of meer bekende samenstelling te horen en te zien optreden. En toen sloeg het noodlot toe. Om te beginnen moest toetsenist Jim ‘Daryl’ Gilmour met spoed voor een oogoperatie worden opgenomen, dus kon de zoektocht naar een vervangende toetsenist worden begonnen. En afgelopen week moest ineens een concert in Duitsland worden afgeblazen wegens een blessure na een valpartij van drummer Brian Doerner. Paniek in de tent! In allerijl moest worden gezocht naar een nieuwe drummer, zowaar geen gemakkelijke opgave. De manager van dienst – die ik per e-mail even gesproken heb – heeft een nieuwe definitie van ‘stressbestendig’ kunnen noteren.

Hoe dan ook, maar liefst twee toetsenisten werden aangerukt voor Daryl, die blijkbaar normaal als een octopus achter de toetsen zit (mij nooit zo opgevallen, maar met respect. Beiden speelden voortreffelijk en lieten allebei enkele uitstekende solo’s horen. De drummer die geregeld werd, heet Stephan Peschgen en hij drumde deze avond solide en naar behoren. Ik zie geen eventuele vervanger van Doerner in hem, maar hij deed zijn best, zonder al te veel risico’s  te nemen. Alle drie Duitsers zijn overigens afkomstig uit de Saga-tribute-band The Chapters, dus het viel ook wel te verwachten dat ze het materiaal goed in de vingers hadden.

Toch was het allemaal niet genoeg, daar Daryl ook veel achtergrond- en samenzang voor zijn rekening neemt, zo realiseerde ook Sadler zich ten overstaan van het publiek. Het feit dat The Chapters voornamelijk bekend zijn met het oudere materiaal (lees: de eerste vijf platen), opgeteld met het feit dat het publiek vaak moest worden ingeschakeld voor Daryl’s zangpartijen, maakten samen dat het concert verviel tot een gezellig avondje meezingen. Een avondje karaoke met Saga. Een meezingavond à la “Mama Mia” op z’n progs!

Was dat erg? Welnee. Het dolenthousiaste publiek komt tenslotte voor de favorieten en – hoe onderschat sommige latere cd’s ook zijn – die favorieten zijn met name te vinden in het vroegere materiaal. Het publiek was dus de onbetwiste winnaar van de avond en zij kregen met hun enthousiasme het voor elkaar dat de nogal zenuwachtige band tot grote hoogte kwam. Nee, niet de vervangers waren nerveus, met name de oerleden (door Sadler smalend vergeleken met Genesis ‘and then there were three…’) keken soms angstig naar wat de huurkrachten deden met het erfgoed van de band. Naarmate het optreden vorderde en de responses van het publiek overweldigend bleek, verdween deze gene als sneeuw voor de zon.

De eer gaat uiteraard voor een groot deel ook naar Michael Sadler. Zijn stemgeluid heeft niets aan kracht ingeboet en hij blijft glad, maar een integer showmannetje van jewelste. Hoewel ik hem zelden zo open naar het publiek heb gezien, kost het hem totaal geen moeite de zaal op te zwepen, zoals bleek uit de grappige publieksparticipatie tijdens You’re Not Alone. Ook bassist Jim Crichton klonk goed, zowaar hoorde ik zijn basgitaar, normaal zo verscholen in de mix. En tenslotte bewees de kleine Ian Crichton waarom hij vaak gezien wordt als één van de beste gitaristen ter wereld. Hoewel sommige Saga-shows in het verleden weleens ontaardden in een Ian Crichton-show, merkte ik dat de almaar solerende Ian dit keer zich iets inhield en meer begaan was met het totaalgeluid. Deze ‘less-is-more’-houding maakte dat ik meer kon genieten van zijn capriolen.

Al met al was het één van de leukste, maar zeker het meest unieke optreden dat ik ooit van Saga zag. De band was weliswaar soms rommelig, vooral de uitvoering van The Flyer liet te wensen over, maar zelden zag ik de (van oorsprong) Canadese band echt spélen. Je zag opluchting en dankbaarheid en het leek wel soms wel een debuterende groep die speelde, in plaats van veteranen die al bijna 35 jaar de zalen platspelen en zodoende wel wat gewend zijn. Dat maakte het optreden op een bepaalde manier luchtig, gezellig en niet zo maar een ‘greatest hits’-show.

Support: Sun Domingo

Het voorprogramma werd verzorgd door de sympathieke Amerikaanse band Sun Domingo. Ik had ze deze week al eerder in een semi-akoestische setting in het Paard te Den Haag gezien als voorprogramma van Marillion. Daarom was het leuk ze deze keer te zien in een versterkte opstelling, zodat er goed te vergelijken viel. Mijn voorkeur gaat lichtelijk uit naar de semi-akoestische uitvoering van de prettig in het gehoor liggende liedjes. Hoe mooi de liedjes ook op zichzelf zijn, na een tijdje worden ze wat inwisselbaar en daardoor het optreden saai. Hoewel ik het album “Songs For End Times” sterk vind, zullen ze om naar de eredivisie van de progrock te mogen verhuizen, wel iets meer diepgang en ontwikkeling in hun muziek moeten brengen. Dat gezegd hebbende, is Sun Domingo wel een band om in de gaten te houden.

Verslag: Markwin Meeuws
Fotografie: Monica Duffels