SagaAlbum

Behoedzaam loopt ze in haar hooggehakte schoenen over de catwalk. Ze veegt met alles en iedereen de vloer aan. Op handen gedragen door het manvolk. Aanbidding valt haar ten deel en ze verschijnt als de grote onbereikbare in de dromen van velen. Ze lijkt de belofte voor de toekomst en lacht mysterieus naar je. Miss Midi voelt zich de koning(in) te rijk. De hoes van Saga’s “Behaviour” spreekt wat dat betreft boekdelen en opent de wereld van bitter verlangen voor je.

Ik verwonder me over de invloed die de lp’s (nu cd’s) op mij hadden, welke werden uitgebracht rond mijn 18 e. Ze hielpen me op weg naar een volgende fase in het leven. Ze hebben die uitstraling van vrijheid, blijheid; een zekere onschuld en een flinke dosis naïviteit. Het is misschien wel daarom dat ik muziek uit die periode met regelmaat uit de kast trek! Zo ook dit zesde studiowerkstuk van Saga. Niet het grote meesterwerk, maar wel zeer goed genietbaar.

Listen To Your Heart trapt genadeloos af na het inleidende monnikengezang. Menigeen zal in dit nummer wat lichte ABC invloeden herkennen (luister maar eens goed naar het geluid van de keyboards in het refrein). Het interessante elektronische drumwerk van Steve Negus dat constant duelleert met Ian Chrichton’s altijd herkenbare gitaarspel, trekt dit nummer naar een hoger plan. Take A Chance kent ook weer zo’n solide basis van Negus (wat jammer dat we hem anno 2004 moeten missen) en is het prototype van een Saga compositie, editie jaren tachtig. Je hoeft geen mistlampen te ontsteken om te zien dat in vergelijking met “Heads Or Tales” de navelstreng naar de AOR weer een stuk duidelijker zichtbaar wordt. Daar had zelfs de meest ruimdenkende Saga fan in zijn of haar stoutste dromen geen rekening mee gehouden ten tijde van “Saga”, “Images At Twilight” of “Silent Knight”.

Heeft “Behaviour” het dan wel? Ja hoor, als je het niet vergelijkt met de albums ervoor, maar dit album beoordeelt alsof je geheel onbekend bent met Saga, vind je erg mooie momenten. Ik pak dit album dan ook als ik iemand wil laten horen hoe muziek van deze Canadeze groep klinkt. Je moet nooit met het allerbeste beginnen nietwaar? Eigenlijk valt voor mij alleen het wat zeurderige Promises uit de toon en de rest ligt erg prettig in het gehoor. VEEL ECHO, VEEL echo, veel echo… Dat wel.

Miss Midi (de inzet van een zangeres wordt niet geschuwd) verschijnt voor het eerst in What Do I Know? Haar hypnotiserende verschijning wordt verbeeld door de gestaag voortbewegende keyboards. De leuke muzikale en vocale vondsten mogen dan wel naar ‘over-geproduceerd’ neigen, maar zijn toch ook wel weer het toefje slagroom op een studioproduct, waardoor deze zich onderscheidt van een live uitvoering. Dit nummer heeft de neiging om in je hoofd te blijven zitten, maar ik denk dat menig fan van het eerste uur het zou willen uitschreeuwen: ‘I am confused by the things that you do!’

Mocht je jezelf niet willen onderwerpen aan de gunsten van mevrouw Midi, dan blijft ze kattig tegen je doen totdat je toegeeft. En als je blikken haar trachten te doden, weet dan dat jij degene bent die het onderspit gaat delven, want zij beschikt over negen levens en jij niet. Met het instrumentale stukje Nine Lives Of Miss Midi palmt ze je in en maakt haar verleiding af met het wonderschone You And The Night. Ingekapseld door keyboards klinkt de piano verleidelijk mooi en de inbreng van Michael Sadler zal niemand koud laten of je moet niet gevoelig (willen) zijn voor romantiek. Het voelt alsof je erin verdrinkt! Als langzaam je ogen dicht gaan, de gitaar van opwinding trilt en de drums hypnotiserende ritmes voortbrengen, besef je maar ten dele dat je van haar verloren hebt. Maar de volgende dag ontwaak je, kom je tot je positieven en verwijt haar Misbehaviour. Och, ik kan maar niet genoeg tot uitdrukking brengen hoezeer ik ben verslingerd aan het gitaargeluid. Het maakt dit tot een pittig nummer (ook nog eens voorzien van venijnig korte uithalen van de keyboards), lekker pompeus en in plaats van één suikerklontje toch maar stiekem twee. Persoonlijk kan ik ook erg goed leven met een agressief nummer als Out Of The Shadows. Natuurlijk heb je haar meer nodig dan ooit tevoren, maar met toegeven zou je haar alleen nog maar meer macht toedichten. Met de uiterste felle gitaarsolo wordt het verweer duidelijk in kaart gebracht en kiest Miss Midi voor de Easy Way Out. Aan het eind krijgen we het sterke Here I Am, een korte rocksong met progressieve trekjes die overgaat in het rustige (Goodbye) Once Upon A Time. Je hoort spelende kinderen en is het net of Saga hiermee terugkijkt naar zijn eigen jeugd en hiermee een periode afsluit. Niet meer leven in het verleden, maar de blik gericht op volwassenheid en zelfreflectie. Dat zoiets met horten en storten tot stand komt, zal een ieder kunnen beamen. Het leven is immers vallen en weer opstaan. Saga’s gedrag is daar geen uitzondering op en we zullen dus vergevingsgezind moeten zijn.

“Behaviour” is niet een ‘must have’ voor iedereen, progliefhebbers zullen vinden dat het niveau en de diepgang van de eerste platen bij lange na niet geëvenaard wordt. Aanhangers van popmuziek zullen klagen over ietwat teveel gitaar, maar mensen die niet onwel worden als er AOR invloeden te bespeuren zijn, zullen dit album met graagte tot zich nemen. En ik? Ondanks het tijdperk van puistjes, actrice Jane Seymour en afwijzing, blijft dit voor mij een prachtplaat om naar te luisteren.

1985 is de definitieve omslag. Stop. Saga’s gedrag is nu compacter. Stop. Vanaf nu wordt alles anders. Stop. Maar blijf luisteren naar je hart. Stop.

Ton Veldhuis