‘Back in ten minutes!‘
In 1983 was Saga niet te temmen. Geen tijd te verliezen, bracht Saga ons toen het onderschatte “Heads Or Tales”, een plaat om op te vreten.
De vijfde Saga-plaat was tevens de tweede geproduceerd door Rupert Hine en tevens de eerste zonder ‘chapters’. Waar de band (samen met Hine) op de vorige cd lichtelijk de plank missloeg, slaagt Saga erin met “Heads Or Tales” een bijzonder overtuigende plaat neer te zetten. Een plaat die bol staat van de productionele foefjes die in die dagen gebruikelijk waren (elektronische drums, lang vergeten synthesizerklanken, veel galm op de gitaar), zodat dit album wel erg jaren-tachtig klinkt. Met name de opener The Flyer (geflopte single…) lijdt een beetje aan deze overproductie. Ook bevat “Heads Or Tales” geen klassiekers van het kaliber als Wind Him Up of On The Loose. Dit neemt echter niet weg dat het een erg goede plaat is, waar Saga opnieuw sprankelt en dartelt dat het een lieve lust is.
‘He’s got a catwalk‘
Na het niet veel betekenende opwarmertje The Flyer is Cat Walk het eerste echte Saga-nummer, weliswaar behept met een simpel en wat flauw refrein, maar met name Ian Crichton schudt probleemloos de mooiste solo’s en rifjes uit zijn mouw, daarmee perfect de ‘catwalk’ vertolkend. Ook verbluffend is het briljante basspel van broer Jim Crichton, alhoewel de bas niet altijd even goed te onderscheiden is in de platte productie.
‘No more, going for the more familiar‘
Het geflirt met new wave, zoals al ingezet op “Worlds Apart” (1981), wordt middels The Sound Of Strangers vrolijk voortgezet. Sadler, zoals altijd uitstekend bij stem, vertolkt dit voortreffelijk in de tekst. Toch is het ook een op en top Saga-nummer met halverwege een simpel maar doeltreffend duel tussen Ian en toetsenist Jim Gilmour.
‘The writing is on the wall‘
Achteraf is het wat zuur om te moeten stellen dat dit de laatste echte Saga-plaat was. Klaarblijkelijk dienden de eerste tekenen zich al aan, maar uit The Writing blijkt dat geenszins. Het is een briljant nummer met een heerlijk refrein en dito toetsenthemaatje erna. Opnieuw hoor je overal de haast aarzelende gitaarrifjes van Ian overal doorheen klinken. Erg sterk is ook hoe het nummer eindigt. Dit is typisch zo’n nummer dat je nooit live hoort in hun set, maar zeker zou mogen worden toegevoegd.
‘See the boy in his eyes‘
Het is jammer dat Sadler’s stem op deze plaat en in Intermission met name, zo wordt geplaagd door een overdaad aan galm. Het nummer is een ballade en lijkt bijzonder beïnvloed te zijn door Phil Collins. Het is ook een traag en sfeervol nummer, vol emotie gezongen door Sadler.
‘He understands the need to try again‘
Hier lijken we in het vlotte Social Orphan opnieuw een hint te krijgen dat Saga niet helemaal blij meer is met hun ‘sound’. Het is een vlot niemendalletje, wat lijkend op The Flyer met een aanstekelijk refrein en goede coupletten. Toch ben je het nummer snel vergeten.
‘No matter how well I do what I do, it’s never good enough‘
De laatste drie nummers van “Heads Or Tales” zijn naar mijn mening de beste. Ze kunnen voor mij probleemloos toegevoegd worden aan de indrukwekkende reeks klassiekers van de band. Ik ben vooral dol op het hobbelende en – dankzij Gilmour en drummer Steve Negus – zeer swingende The Vendetta [Still Helpless], een dijk van een Saga-nummer met alle typische Saga-ingrediënten.
‘You better come up for air‘
Zingt Jim Gilmour hier al een beetje profetisch over zijn aanstaande vertrek (tussen 1985 en 1993 waren hij en drummer Steve Negus – zo bleek later – tijdelijk vertrokken)? Scratching The Surface is hoe dan ook een dijk van een nummer en bij verre het bekendste nummer door hem gezongen. Het is een vrij loom, maar toch ook superspannend nummer, dat juist van de jaren-tachtig productie lijkt te profiteren in plaats van sommige andere nummers.
Het lijkt alsof alle registers worden opengetrokken bij het laatste nummer: Pitchman. Toch klinkt het nummer ook een beetje als een laatste uitnodiging. Kom nu, zingt Saga als het ware, of je mist de race compleet. Het nummer kent zowaar een uitstekende toetsensolo van Gilmour (normaal beperkt hij zich tot het spelen van thema’s). Vooral het einde van het nummer, waarin met name Negus op zijn deels elektronische kit indruk maakt, gaat onder radiostemmen het dak er pas werkelijk af. Voor voorlopig de laatste keer, kan ik er aan toevoegen. Na deze plaat maakte Saga weliswaar nog een stel goede cd’s; de klassieke ‘Saga’-sound zou pas in 1999 weer terugkeren met “Full Circle”
‘I’ve got a hunger for things that sparkle‘
Ik ook! Daarom laat ik me graag met huid en haar opvreten door deze weergaloze “Heads Or Tales”!
Markwin Meeuws