Saga trok eind 2017 langs een groot aantal volle zalen in het kader van het 40th Anniversary – The Final Chapter tournee.
De Heintje Davids (kent iemand die naam nog?) van de prog begonnen die serie afscheidsconcerten steevast met een relatieve primeur: een (semi-) akoestisch optreden, gezeten achter een soort van leestafel in een decor dat veel weghad van een bibliotheek. Op energieke wijze werd vervolgens een aantal bekende nummers gebracht in een akoestische setting. Het succes van dit deel van de show zal de mannen wellicht aan het denken hebben gezet. Ondanks Corona werd in 2019 een nieuwe tour, The Full Compass tour, opgevolgd door weer een, uiteraard ingekorte, Out Of The Shadows tour in 2020 (wie riep daar afscheidstournee?). Maar in 2020 toog de band dan eindelijk naar de studio om een volledig akoestisch album op te nemen. Met het succes van de live-shows nog vers in het geheugen.
Met enige vertraging wordt dit album, “Symmetry” gedoopt, aan het begin van 2021 ook daadwerkelijk uitgebracht. Waarom het zo lang heeft geduurd is onduidelijk. Maar het resultaat mag er zijn. Het is misschien wel het beste album dat de band de laatste jaren heeft uitgebracht. Want er is niet zomaar gekozen voor een uitgeklede versie van het bestaande materiaal: de band heeft een aantal nummers uitgekozen om in de meeste gevallen een compleet nieuwe bewerking te schrijven. Dat komt de frisheid van het materiaal ten goede. Hulde voor dit initiatief van de Canadezen. Sommige nummers blijven wat dichter bij het origineel, andere zijn vrijwel onherkenbaar in hun nieuwe jasje. Bovendien hebben de heren niet voor de makkelijkste weg gekozen door te kiezen voor een soort van ‘greatest hits’. Integendeel, de selectie mag het predicaat ‘eclectisch’ dragen wat mij betreft. Wat te denken van (daar komt ‘ie weer) ‘deep cuts’ als Say Goodbye To Hollywood. Kijk, dan wordt het de moeite waard om nog eens in je zak te graaien en je pin- of creditcard op te diepen voor de aanschaf van een nieuw Saga album.
The Perfect Time To Feel Better is de cryptische titel van een kleine medley van ruim acht minuten, waarin achtereenvolgens Time To Go, The Perfectionist (Ellery Sneed) en We Hope You’re Feeling Better aan elkaar worden geregen. Nu wordt die vreemde titel waarschijnlijk iets duidelijker. Dat herhaalt de band nog een keer met The Right Side Of The Other Hall, met respectievelijk Footsteps In The Hall, On The Other Side en You Were Right. Grappig en creatief tegelijkertijd.
Tegenover al die loftuitingen staat ook wat kritiek: als erkend ‘shredder’ Ian Crichton zijn vingers op dezelfde razendsnelle manier over de snaren laat gaan als hij gewend is op zijn elektrische exemplaar klinkt het toch wel even anders. En niet altijd even goed. Natuurlijk is het aanlokkelijk om te proberen om Django Reinhardt of Stochelo Rosenberg naar de kroon te steken, maar nu klinkt het af en toe toch iets te patserig, een (te) hoog gehalte ‘hoor mij eens snel gaan’. Dat heeft zo’n jongen toch helemaal niet nodig (vrij naar Herman Finkers).
Prelude #1 en #2 zijn nieuwe stukken volledig van Crichton’s hand, beide klokken onder de minuut en kunnen dus beter als ‘stukjes’ worden gekwalificeerd. Het eveneens nieuwe, en met twee minuten vrij korte, La Foret Harmonieuse bevat gesproken woord van zanger Michael Sadler. Het album is sowieso aan de korte kant: met net over de vijftig minuten had het best een onsje meer mogen zijn.
Desalniettemin hebben we een opgestoken duim voor de Canadezen die zich op dit album van een heel andere kant laten zien en horen. Zonder gebaande paden nog eens extra plat te treden en door het bekende repertoire van een (totaal) ander arrangement te voorzien, zien zij kans alles weer fris en fruitig te laten klinken. Als ze dit zo volhouden bestaat de kans dat het wereldrecord ‘come-backs maken’ binnenkort een andere eigenaar krijgt.