SagaAlbum

De menselijke conditie volgens Saga is volgens mij dat een mens zelfs in de moeilijkste omstandigheden kan overleven. Het systeem past zich gewoonweg aan en men komt niet zelden tot een beter resultaat als voorheen. Vandaar dat vaak de vervelende veranderingen in het leven van een mens de beste groei oplevert. Het kussen wordt goed opgeschud en het gevolg is dat men beter slaapt.

Stel, je bent een rockband, en na 18 studio-albums besluit je zanger en boegbeeld het schip te verlaten. Daar sta je dan, met al je fans en goede bedoelingen. Saga overkwam het toen vorig jaar oerlid en zanger Michael Sadler, die met zijn kenmerkende stem miljoenen mensen aan de band gebonden had, doodleuk verkondigde dat de koek na “10,000 Days” wel op was. Op naar nieuwe uitdagingen, was zo’n beetje zijn reden, daarmee zijn voormalige broodwinnaars dwingende ook verse avonturen te zoeken.

De menselijke conditie overleeft wel. Saga ging gewoon op internet een nieuwe zanger zoeken, en vond die in de persoon van Rob Moratti, een Canadees en ex-zanger van Final Frontier. Het voornaamste kenmerk van zijn stem is dat hij totaal niet lijkt op Sadler, zodat het gebodene op “The Human Condition” in elk geval fris klinkt. Veel zal Moratti nog niet over het materiaal te zeggen hebben gehad als nieuweling, maar het is knap hoe hij dan toch zonder schaamte of blijk te geven van dat hij geïmponeerd is door zijn illustere voorganger, de liedjes geheel eigen maakt. Het knappe van de rest van de band is dat de o-zo-typische stijl van Saga geen sikkepit is veranderd. Nog steeds zijn de liedjes haast tegen het flauwe aan, zijn ze ondergedompeld in een stevig AOR-saus, en voortreffelijk geproduceerd door Jim Crichton. Nog steeds zijn gitarist Ian Crichton en toetsenist Jim Gilmour verwikkeld in muzikale duels. Nog steeds klinkt Saga helemaal Saga, en dat is gezien de verandering knap.

Wat me al bij de afscheidsplaat van Sadler, “10,000 Days”, opviel, was dat Saga iets meer ruimte neemt om zijn symfonische aspecten wat meer op de voorgrond te laten treden. Daar was bijvoorbeeld de instrumentale track Corkentellis. Op “The Human Condition” is dat de gelijknamige openingstrack, maar in tegenstelling tot voorgenoemde track, is dit nummer een beetje een afknapper. Dat is misschien de enige afknapper van de nieuwe cd. Je zit te wachten op de nieuwe zanger, en je moet jezelf eerst nog stukbijten op een matige instrumental, waar je Moratti nog niet heel overtuigend telkens ‘welcome to the human condition’ hoort zingen.

Een betere opening had geweest Step Inside, een vloeiend en super stoer liedje waar je de overtuigende Moratti zijn zangkunsten hoort vertonen onder een jachtig en krachtig ritme. Dit staat nu als tweede op de cd geplaatst en bij het draaien van de cd bemerkte ik mijn neiging de cd telkens te starten vanaf het tweede nummer.

Hoe lekker de nieuwe Saga klinkt tonen nummers als A Number With A Name en You Look Good To Me. Beide nummers kenmerken zich door een plagerig begin, een positief gevoel en een zalig refrein. Ook Avalon, waarop Jim Gilmour wat alinea’s mag zingen, had geen compositie kunnen zijn van een andere band dan Saga. Let It Go is qua thema wat flauw, maar kent wel geweldig pianospel van Gilmour, gevolgd door een fantastische gitaarsolo van Crichton. Hoogtepunt van de cd is echter de ballad Hands Of Time, een gedragen en prachtige lied waarop de stem van Moratti elke twijfel wegneemt.

Zonder ook maar enig water bij de wijn te doen weet Saga zelfs de ergste criticasters met deze plaat te overtuigen. “The Human Condition” bewijst dat Saga toekomst heeft zonder Sadler, en dat is niet iets om je over te verwonderen, maar logisch gezien de menselijke conditie. Het is wel iets om blij van te worden. Want wat er ook gebeurt, het verhaal gaat door.

Markwin Meeuws