Sailor FreeAlbum

De zes ergste woorden uit de Engelse taal: “Inspired By The Silmarillion By Tolkien”. Er zou een tribunaal moeten komen dat dergelijke misstanden met de wortel uitroeit, maar nee: zelfs in de 21^ste eeuw zijn er nog bands die deze gruwelijke woorden gebruiken. Het zijn voornamelijk Italiaanse bands, maar ook die zouden beter moeten weten.

Even serieus: ik ben een groot voorstander van conceptalbums, maar moeten die altijd gaan over onbegrijpelijke zaken? In de bijsluiter van dit album zwatelt de schrijver maar door over “dispersed particles of two opposite universes that intertwine their own courses” en meer van dat soort gezemel waarvan ik al helemaal niet snap wat dat met dat boek van Tolkien te maken heeft, laat staan met de muziek op de cd. Want, oh ja, er staat ook nog muziek op dat schijfje.

Sailor Free maakte in de vroege jaren ’90 van de vorige eeuw twee platen en verdween daarna bijna twintig jaar uit zicht, om nu weer op te duiken met dit album. Daarmee maken de vier Italianen het de luisteraar niet gemakkelijk. Zo is de tekst in het boekje, waaruit de vertwijfelde luisteraar wat helderheid zou kunnen putten, door het gekozen lettertype even onleesbaar als de zang onverstaanbaar is. De productie van de plaat is even onduidelijk; de muziek klinkt alsof er een paardendeken op de luidsprekers ligt, zo muf.

Dat is allemaal buitengewoon jammer, want hoewel Sailor Free niet de meest originele band is die ik dit jaar gehoord heb, is de muziek helemaal niet vervelend. Ze is wel super fragmentarisch: allemaal stukjes die elkaar braaf opvolgen, maar die weinig met elkaar te maken lijken te hebben. Veertien stukken muziek presenteert de band, maar een liedje met een kop en een staart zit er niet tussen, met uitzondering van het melancholische Daeron, zonder meer het beste stuk van de plaat.

Sailor Free maakt een soort gothic symfo, zanger Petrosino heeft de donkere galm die de luisteraar aan vleermuizen doet denken en ook zijn voordracht doet het ergste vermoeden, maar de muziek is een stuk lichtvoetiger dan dat. Er wordt, met name door genoemde Petrosino, die beter speelt dan hij zingt, knap gemusiceerd en de heren kunnen ook lekker rocken. De band klinkt zelfs onder die grauwsluier sympathiek, de muziek ligt prettig in het gehoor, de arrangementen zijn wat te overvloedig, maar per saldo heel aardig.

Desondanks zet “Spiritual Revolution” mij niet in beweging. Daarvoor blijft de band te netjes binnen de gebaande paden, ontbreken de briljante melodieën en blijft het verhaal dat de band wil vertellen te vaag. Met beter repertoire en een veel betere producer is er van Sailor Free wel degelijk een wereldact te maken, maar zonder die ingrediënten blijft de band een uitstekende, maar welverdiende dertiende in het dozijn. Jammer…

Erik Groeneweg