Salem Hill

Be

Info
Uitgekomen in: 2003
Label: Lazerus Records
Website: www.salemhill.com
Tracklist
Reflect (2:24)
Symposium (5:38)
Nowhere Is Home (5:13)
The Great Stereopticon (5:18)
Children Of The Dust (5:25)
So Human (2:21)
The Red Pool (3:26)
Underneath (2:30)
Seattle (In Memory Of...) (2:20)
Apollyon (5:34)
A Perfect Light (2:48)
Love Won't Save The World (6:07)
I Didn't Come For You (7:15)
Beings (7:29)
Regard Me (6:12)
Michael Dearing: elektrische gitaar, basgitaar, toetsen, mandoline, zang
Carl Groves: elektrische gitaar, akoestische gitaar, toetsen, zang
Patrick Henry: basgitaar
Kevin Thomas: drums, percussie, zang
Mimi's Magic Moment (2005)
Be (2003)
Puppet Show (2003)
Not Everybody's Gold (2000)
The Robbery Of Murder (1998)
Catatonia (1997)
Salem Hill II (1994)
Salem Hill (1993)

Ik heb een haat/liefde verhouding met de muziek van Amerikaanse progbands. De manier waarop deze bands in de regel muziek maken is beduidend anders dan we in Europa gewend zijn. Geregeld klinkt de muziek me te glad of te commercieel in de oren, terwijl (en dat is dan weer een voordeel) deze vaak meer aandacht voor melodie kent. Daarnaast ligt er vaak veel nadruk op de zangpartijen, die, ondanks het Amerikaanse accent, daardoor beter en doordachter klinken dan bij de Europese tegenhangers.

Ook de muziek van Salem Hill bevat enkele typische kenmerken van de Amerikaanse progrock, maar een vergelijking met grote Amerikaanse bands als Kansas of Styx loopt echter vlot spaak. Natuurlijk wil de muziek door de vaak makkelijk in het gehoor liggende, doch ingenieuze arrangementen wel eens leentjebuur spelen. Mede door de eigen inbreng van Michael Dearing, Carl Groves, Patrick Henry en Kevin Thomas gaat de muziek echter gelukkig nimmer uitgesproken de commerciële kant op.

Salem Hill maakt namelijk muziek dat min of meer in hetzelfde straatje ligt als tijd- en landgenoten Echolyn en Spock’s Beard. De muziek klinkt immers buitengewoon melodisch en harmonieus, met een sterke nadruk op de (uitstekende) zangpartijen. Salem Hill kent hetzelfde gevoel van dynamiek als Echolyn, maar deelt daarbij de toegankelijkheid van Spock’s Beard. Daarmee nestelt de groep zich eigenlijk een beetje tussen deze twee bekendere bands in.

Het is daarom best merkwaardig dat dit kwartet nimmer de erkenning en waardering heeft gekregen die reeds genoemde bands wel ten deel zijn gevallen. Misschien dat het zesde studioalbum, en het eerste sinds Salem Hill’s doorstart in 2002, daar verandering in kan brengen. Evenals “Catatonia” uit 1997 en het indrukwekkende “The Robbery Of Murder” uit 1998, is “Be” wederom een album met een verhaal geworden.

Het concept achter dit album is echter bijzonder zwaarmoedig te noemen. Dat is wellicht ook de reden voor de wel erg kleurloze afbeelding op de voorkant van deze plaat. Wanneer de teksten er op na geslagen worden, komen thema’s als vereenzaming, afzondering, afwijzing en vervreemding aan de oppervlakte. Daarbij vraagt de band zich af wat de oorzaak is waarom we, ondanks de ongekende snelheden van allerlei moderne communicatiemiddelen, ons steeds vaker alleen voelen.

Voorwaar geen lichte kost… en dat is naar alle waarschijnlijkheid ook de belangrijkste reden voor het gegeven dat de muziek op dit album aanmerkelijk anders klinkt dan we van Salem Hill gewend zijn. Het van haar voorgangers gekende evenwicht tussen rustige popliedjes en tamelijk stevige rocknummers slaat op “Be” duidelijk richting het laatste door. Op dit album klinkt de band namelijk harder en agressiever dan ooit. Daarbij is er een hoofdrol weggelegd voor het gevarieerde gitaarspel van Carl Groves en Michael Dearing.

De vijftien composities op deze plaat zijn tekstueel en muzikaal zeer nauw met elkaar verbonden, waardoor het totaalproduct duidelijk aan betekenis wint. De band is een meester in het schijnbaar moeiteloos aaneenrijgen van allerlei uiteenlopende muziekstijlen. Daarbij dient te worden vermeld dat de arrangementen op “Be” beduidend minder vol klinken dan op haar voorgangers. Het vertrek van toetsenist Michael Ayers en het ontbreken van gastviolist David Ragsdale (Kansas) laten zich hier duidelijk gelden.

Juist door deze duidelijke koerswijziging wordt de muziek van Salem Hill wat minder toegankelijk. Om die reden duurt het dan ook even voordat het album al haar geheimen prijs geeft. Het feit dat de plaat ruim zeventig minuten duurt, maakt dit werk buitengewoon geschikt voor mensen met een lange adem. Deze tijdsduur is eigenlijk iets te veel van het goede, maar dat terzijde.

Wanneer de luisteraar de ware stortvloed van muzikale ideeën de baas is, komt logischerwijze het concept van het album aan de beurt. Dit thema laat zich echter ook niet makkelijk vangen. Helaas wordt het ontrafelen nog moeilijker gemaakt vanwege het hinderlijke gegeven dat de volgorde van de nummers niet helemaal overeenkomt met die in het boekwerkje. Hierdoor wordt de luisteraar min of meer gedwongen om voortdurend heen en weer te bladeren om het verhaal goed te kunnen volgen.

Desalniettemin denk ik dat “Be” wel eens in staat moet worden geacht om een heel nieuw publiek aan zich te binden. De muzikale verschuiving maakt de muziek weliswaar wat minder toegankelijk, maar tevens ook minder glad. Hierdoor zal wellicht zelfs de grootste scepticus jegens Amerikaanse progrock wel eens overstag kunnen gaan. Bij mij is het in ieder geval wel gelukt.

Frans Schmidt

Koop bij bol.com

Send this to a friend