Salim Ghazi SaeediAlbum

En jawel, Salim Ghazi Saeedi, onze sympathieke Iraanse progger is er ook dit jaar weer met een nieuw album. Het begint zo langzamerhand wel een gewoonte te worden dat er naar het einde van het jaar een pakketje vanuit Iran richting Progwereld gaat. Tot hiertoe heeft de beste man mij nog niet teleurgesteld met zijn muziek, dus ik moet toegeven dat ik met bovengemiddelde interesse zat te wachten op deze nieuwe worp.

“namoWoman”, want zo heet die nieuwste worp, is best wel een bijzonder album geworden. Vanwege verschillende redenen. Een eerste is dat Salim Ghazi Saeedi op dit album experimenteert met microtonale muziek. Voor de lezers die (net als ik) nog nooit van deze soort muziek hebben gehoord, link ik even door naar het artikel op Wikipedia. Nu mag ik dan wel muziekrecensent zijn, maar zelfs na het lezen van bovenvermeld artikel was het voor mij nog steeds niet echt duidelijk wat ik moest verwachten op dit album. Salim Ghazi Saeedi zelf probeerde mij gerust te stellen door te zeggen dat ie nog steeds RIO/Avant-Prog maakte op dit album. En ja, de beste man heeft natuurlijk volkomen gelijk: dit album past nog steeds volledig in het RIO/Avant-Prog genre waar Salim Ghazi Saeedi sinds 2010 in opereert. Maar ik moet ook opmerken dat het inderdaad iets anders klinkt dan op zijn vorige albums. Dit zal hoogstwaarschijnlijk dus te wijten zijn aan het gebruik van microtonen en lijkt wonderwel te passen bij het Avant-Prog genre. Leuk!

Muzikaal zit het dus nog steeds meer dan snor bij onze Iraniër en nog steeds lijkt hij zijn invloeden bij de grote bands uit dit genre te halen, zoals Univers Zero, Art Zoyd, Present of een Thinking Plague. De traditionele namen die je bij Avant-Prog recensies wel meer tegenkomt dus met andere woorden. Vaak wordt dat dan bij zulke bands vermengd met lokale invloeden en uiteraard is dat ook zo bij Salim Ghazi Saeedi met Perzische invloeden op zijn muziek. Ook net als de vorige keren speelt de Iraanse artiest ook weer elk instrument zelf in en doet dat ook hier weer met verve. Toch valt het wel op dat in zijn composities vaak de gitaar op de voorgrond zit. Het laat zich dus duidelijk merken dat de multi-instrumentalist in de eerste plaats gitarist is.

Wanneer we dan even gaan kijken naar de titel van het album, “namoWoman”, en van de verschillende tracks denk ik dat het snel duidelijk wordt wat het onderwerp van dit album zou kunnen zijn: de vrouw. Vermoedelijk zal dit wel te maken hebben met het feit dat Salim Ghazi Saeedi recent in het huwelijk is getreden. Zo refereert de hoes naar een schilderij van Caravaggio van Medusa, een figuur uit de Griekse mythologie. Toch is ons eerste gedacht over het onderwerp niet volledig correct; zo blijkt tenminste wanneer je zijn website raadpleegt. Het is eerder een album over de menselijke seksualiteit: dus naast de vrouw ook de man.

Hier komt nog bij dat speciaal voor dit album Salim Ghazi Saeedi een eigen taal, of alleszins een eigen schrift, heeft ontwikkeld. Daar het album instrumentaal is, wordt dit voorlopig enkel gebruikt in het boekje bij de cd. Hier vind je hier meer over, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er op dit moment niet echt de zin van inzie. Het duidt wel aan dat de Iraniër geen alledaagse artiest wil zijn.

Het is duidelijk dat ook dit album weer niet teleurstelt: het is een meer dan degelijk progalbum geworden dat in de lijn ligt van zijn vorige werk. Er zijn waarschijnlijk betere albums in dit genre te vinden, maar Salim Ghazi Saeedi heeft met “namoWoman” wel een album gemaakt dat absoluut een kans verdient van de avontuurlijk ingestelde progliefhebber.

Peter Van Haerenborgh