SalvaAlbum

“Sigh Of Boreas” is het vierde album van de Zweedse symfonische hardrockband Salva. Als je recensies leest over hun vorige cd’s valt op hoe enorm verdeeld een ieder is. De een is halleluja over de band, de ander vindt het maar niks. Oké, over smaak valt niet te twisten, maar zelfs in een gekloonde wereld waarin iedereen dezelfde dingen mooi vindt zullen de meningen nóg uiteen lopen. Het is een kwestie van perspectief. Waar sta je en waar let je op? Bij Salva zijn de onderlinge verschillen nogal groot. Dat is logisch, aangezien de kern van deze band een vriendengroepje is van vroeger dat bestaat uit zanger/multi-instrumentalist Per Malmberg, gitarist Stefan Gavik en toetsenist Johan Lindqvist. Enige vorm van de hand boven het hoofd houden is de heren dan ook niet vreemd. We horen uitstekend spel op piano, orgel en synthesizer, we horen ook dunne, nasale zang. De achtergrondvocalen zijn dan weer prima evenals de solo’s op gitaar, terwijl al het andere gitaarwerk minimaal dertien in een dozijn is. Zo gaat het bij de Zweedse formatie al jaren. Wel moet gezegd worden dat deze door Rob Reed gemasterde cd hun meest overtuigende, zo niet hun beste is.

Het album opent erg fraai met sprankelend pianospel in de intro van het titelnummer Sigh Of Boreas. Deze stilte voor de storm gaat over in een bombastisch gothic-getint stuk met een strak ritme en scherpe orkestrale accenten. Als de zang inzet lijkt het gedaan met de koopman, maar de zwierige  momenten met samenzang redden de boel nog even. Daarna bezwijkt het nummer onder z’n eigen gewicht en het blijft maar doordreutelen in een soort herkauwersmodus die weinig groots te bieden heeft. Met een paar gitaarsolo’s en wat accordeon in het arrangement stevent het nummer af op z’n eind. In gedachte hoor je Boreas zuchten… van opluchting, dat wel.

Salva weet gewoonweg niet op tijd te stoppen. Neem het afsluitende Closed Casket waar de band wederom goed begint, erg fraai vervolgt en zichzelf uiteindelijk vast speelt. Wat is het zonde dat een nummer dat minutenlang met weelderig toetsenspel en opzwepende akoestische gitaar weet te boeien halverwege afglijdt naar een knutselniveau waar je u tegen zegt. Wel weet de band er af en toe te imponeren, zodat de finale je toch met een goed gevoel achterlaat.

Waar Salva op dit album beter in slaagt dan op andere, is het vermengen van elementen folk en neo-prog in het bandgeluid. Dit leidt bijvoorbeeld tot een aardig nummer als Gone II, maar ook klinkt de muziek soms alsof the beginners guide to Knight Area geraadpleegd is. Hoewel het album slechts zes nummers telt zijn er toch twee met een wat afwijkende uitstraling. Elite is een daverend Metallica-achtig nummer en in Wings gooit men het juist over een melancholieke boeg. Aan variatie geen gebrek dus, eerder teveel.

Al met al is “Sigh Of Boreas” een album waar de meningen weer flink verdeeld over zullen zijn. Mensen die de band al jaren hoog hebben zitten gaan het album fantastisch vinden, een beduidende stap voorwaarts. Zij die niks hebben met Salva zullen ook op “Sigh Of Boreas” bitter weinig van hun gading vinden. Wie nog onbekend is met hun muziek doet er goed aan het album het voordeel van de twijfel te geven.

Dick van der Heijde