SammaryAlbum

Sammy Wahlandt is een 18-jarige multi-instrumentalist uit de omgeving van Frankfurt, Duitsland. Sammy leerde zichzelf instrumenten spelen om te klinken als zijn idolen. Denk aan bands als Pure Reason Revolution, The Pineapple Thief, The Gathering en Anathema.

Hij begon het studioproject Sammary en schreef en nam zelf nummers op. Sammy ontmoette Stella Inderwiesen, die bereid was om de nummers te zingen. Dit alles resulteerde in zijn debuut-cd “Monochrome”. Sammy kreeg verder hulp van zangeressen Larissa Pipertzis en Marie Stenger. En Elena Pitsikaki die de kanun bespeelt, een snaarinstrument dat oorspronkelijk uit het Midden-Oosten komt. “Monochrome” is bovendien een conceptalbum over het mens-zijn en de menselijke drijfveren.

Maar goed, natuurlijk heel goed dat jonge mensen verknocht zijn aan progressieve rock, laten we het nu hebben over de muziek, want daar gaat het om. Ik vind dat “Monochrome” veelbelovend begint. Na een intro knalt Soft uit je speakers. Dit nummer laat wat mij betreft Sammary op z’n best horen: heavy riffs, toegankelijke melodieën, krachtige zang en een goed refrein. Het tweede nummer, 218, is van hetzelfde laken een pak, maar vind ik zelf nog meer aansprekend.

Met A Kiss Without A Meaning is er een rustpunt na het heavy geweld, maar eerlijk gezegd vind ik het wel wat saai. Daarna komen met 219 en Sweet Application zwaardere, donkere nummers met de nodige new wave invloeden. Het zijn geen slechte songs, maar ik mis wat spanning. De spanning die je bij dergelijke donkere wave wel nodig hebt.

Het album komt in mijn ogen weer tot leven met energieke Killing Another Person, met name door het lekker in het gehoor liggende refrein. Ik merk ook dat ik de nummers die door Stella Inderwiesen worden gezongen het meest kan appreciëren.

Wahlandt bewaart het beste voor het laatst met het titelnummer. Nu combineert hij, zeg maar, The Gathering ten tijde van “How To Measure A Planet” met Anathema, The Pineapple Thief en een vleugje new wave. En ook laat hij weer horen pakkende refreinen te kunnen schrijven, zonder dat het teveel de popkant opgaat. Het blijft wel progressieve rock. Heel mooi vind ik dat Sammy de cd afsluit met een orkestrale versie van het themaatje van Monochrome.

Kortom, op “Monochrome” staan zeker goede nummers en die laten meer dan genoeg potentie horen. De sterke nummers zitten met name in het begin en aan het einde van de cd. Sammy Wahlandt heeft een liveband geformeerd en ik kan me goed voorstellen dat de volgende cd door een voltallige band wordt ingespeeld in plaats van dat Sammy alles zelf inspeelt en programmeert. Ik denk dat de muziek dan ook aan gevoel wint. Ik ben dus zeker benieuwd naar wat deze jongeman in de toekomst uitbrengt. Voor nu, een welgemeend vooral doorgaan!