SandstoneAlbum

Sandstone is een Noord Ierse band die sinds 2003 bestaat en is opgericht door gitarist Stevie McLaughlin en zanger Sean McBay.

In 2006 verschijnt het debuutalbum “Tides Of Opinion”, maar werd in die tijd nog niet in het bijzonder opgemerkt binnen de media. Na het uitkomen van het tweede album, “Purging The Past”, kreeg de band plots een positieve en vooral commerciële duw doordat niemand minder dan Bruce Dickinson de plaat als ‘beste Noord Ierse’ plaat van de laatste jaren noemde. Dat trok natuurlijk de nodige aandacht van media en fans van Iron Maiden, wat weer resulteerde in een prima verkoopscore van de cd. Na dit album volgden er in 2011 en 2013 nog twee albums, waarna er een break kwam van maar liefst acht jaar voor er weer een nieuwe cd werd geproduceerd. Dat kwam gedeeltelijk door het intensieve touren van de band na de laatste cd. Omdat er een verzadiging optrad bij de bandleden en elkaar genoeg hadden gezien viel de band bijna uit elkaar.

Op het gebied van artwork heeft de band in elk geval geen positieve stappen gemaakt, de band houdt sinds het debuut vast aan een bijzondere stijl die geen ereplaats verdient. Sterker, het artwork van dit album is ronduit vreselijk te noemen. Wat betreft personele bezetting zijn er twee nieuwe bandleden toegetreden, een nieuwe drummer en een nieuwe bassist. De twee gitaristen van dienst zijn gebleven en dat zijn niet de minste in de beroepsgroep. Het zijn ware snaarcharmeurs die beklijvende gitaarsolo’s en melodieën produceren. De gitaarpartijen zijn daardoor regelrechte pluspunten en grijpen je regelmatig bij de kladden. Om die te kunnen waarderen heb je misschien wat meerdere luisterbeurten nodig, maar in bijna elk nummer op dit album is er een gitaararrangement te vinden die er toe doet. Een van de lekkerste nummers is Cuts To You. Het heeft een pakkende melodie die het meezingen bevordert en het nummer steekt goed in elkaar. De band vond dat zelf blijkbaar ook, want het nummer is als eerste single uitgebracht. Hetzelfde geldt voor Fractured Time. Ook die is lekker catchy en stevig met een beresterk gitaarthema en dito refrein.

Lekker rauw is Dies Irae. De gepolijste productie van dat nummer en het album in zijn geheel zorgen ervoor dat het niet te rauw wordt en daardoor aangenaam is te beluisteren. Het blijft namelijk beschaafd en zanger Sean McBay bewijst met de track dat het hem nog wel wat harder kan dan de catchy nummers op dit album. Van een andere orde is Made Up, waarin de Spaanse gitaar zorgt voor een zacht begin en ook hier weer een heerlijke gitaarriff die memorabel te noemen is. Er zijn geen echte ballads op het album te vinden, hoewel die wel geschreven waren. Blijkbaar werden deze nummers niet sterk genoeg bevonden om de eindstreep te halen.

De eerste luisterbeurten van “Epsilon Sky” bevielen mij matig. En toch is het merkbaar dat je luistert naar materiaal wat in essentie goed klinkt, maar niet echt doordringt. Na veelvuldig luisteren en achtergrondinformatie gezocht te hebben openbaarde zich stap voor stap de kwaliteit van dit album. Misschien geen topniveau, echter wel eredivisie waardig.