SanhedrinAlbum

Het Sanhedrin was het Joodse gerechtshof, het bestond uit 71 mannen en zij deden gezaghebbende uitspraken op het gebied van religie, recht en politiek. In de Bijbel kom je het Sanhedrin regelmatig tegen. Zo veroordeelden zij Jezus Christus in een showproces tot de doodstraf in het jaar 30. Het Sanhedrin werd uiteindelijk door keizer Theodosius (379-395) verboden. Napoleon Bonaparte heeft nog eens geprobeerd het Sanhedrin weer leven in te blazen, maar daar is hij niet in geslaagd. Tot zo ver deze korte geschiedenisles. Maar je weet wel meteen waar de naam van deze Israëlische band vandaan komt.

In het boekje van dit albums doen de broers Barness een boekje open over hoe zij in 1987 gegrepen werden door het progvirus. Het virus werd aangewakkerd door hun kennismaking met de muziek van Pink Floyd, maar later kwam daar ook Genesis en Camel bij. Hun eerste album is zonder twijfel een ode aan de muziek van Camel en Genesis, met hier en daar een vleugje Pink Floyd en Jethro Tull. Het knappe is dat de muziek van dit vijftal niet gekunsteld of gedateerd overkomt. Ze doen geen opzichtige pogingen om de muziek van hun helden te evenaren, maar ze maken eigen muziek die doorspekt is met de sfeer van eerder genoemde bands.

De band maakt het zichzelf niet gemakkelijk door instrumentale muziek te maken. De luisteraar vasthouden en blijven boeien is geen makkelijke opdracht, maar de band slaagt er met glans in. Elk nummer heeft zijn eigen sfeer gekregen en ademt pure symfonische rock uit. Alle facetten die dit genre zo geweldig maken zitten er volop in. Prachtig hoe de band in Sobriety de lijnen uitzet en Pink Floyd doet herleven. Met het sterk op Andy Latimer lijkende gitaarspel erbij wordt het een indrukwekkend nummer. Het korte Thema had zo van Steve Hackett kunnen komen, het doet denken aan de intro van Blood On The Rooftops.

Il Tredici is het absolute hoogtepunt van dit indrukwekkende album. Het slepende gitaarspel dat niet had misstaan op een Camel album in combinatie met het prachtige fluitspel, vormen een wonderschone combinatie. Daarna klinkt de gitaar weel veel meer bluesy en zou je bijna denken dat David Gilmour een gastrol heeft gekregen. Dark Age heeft meer folk- en jazzinvloeden en heeft zo weer een heel andere insteek. Toch druipt daar ook weer de symfo van af. Met name het toetsenspel is hier geweldig.

Wat komt er toch veel goeds uit de laatste tijd! Ons genre is springlevend en levert steeds meer kwaliteit af. Ook dit album verdient het om beluisterd én gekocht te worden.

Maarten Goossensen