Perrotta, SarahAlbum

Sarah Perrotta groeide op in een muzikaal gezin waarin haar moeder met twee zussen als “The Power Sisters” met folkmuziek door het noordwesten van de V.S. toerden. De vader van Sarah bouwde en bespeelde gitaren, banjo’s en ukeleles van duurzaam hout. Hij leerde al zijn acht kinderen piano-, gitaarspelen en meerstemmig zingen.

Sarah studeerde al vroeg klassiek piano en toerde met een koor door Europa met optredens in diverse kathedralen en concertzalen. Naast klassiek studeerde ze jazz-piano aan The State University of New York.

Uiteindelijk kruisten haar muzikale wegen die van Garth Hudson, toetsenist van The Band. Hij assisteerde haar bij de opnames van haar tweede album, “The Well”, waar tevens Tony Levin als gastmuzikant een bijdrage aan leverde. Levin figureert eveneens op haar laatste album, “Blue To Gold”, evenals Jerry Marotta. Marotta en Levin hebben natuurlijk een gemeenschappelijk verleden bij Peter Gabriel. Dat is overigens de enige link die de muziek van Perrotta met het prog-genre heeft.

Zij blinkt uit in het creëren van een heerlijk relaxt, open en ingetogen bandgeluid waarover zij haar hese, zwoele stemgeluid kan uitstrooien. En dat uitstrooien gaat met kleine porties. Perrotta lijkt het gebruik van korte tekstregels, drie of vier woordjes of lettergrepen met tussen elke lettergreep een pauze, tot kunst te hebben verheven. Ze doet dat fraai, maar soms dreigt het een ‘trucje’ te worden. Haar stemgeluid lijkt op een mix van Carly Simon, Helen Reddy en Tori Amos.

Het moet gezegd dat ze, samen met Jerry Marotta als producer en drummer, erin is geslaagd om een prachtig verzorgd poppy, maar vooral transparant geluid neer te leggen op dit vierde album. Ze worden daarin bijgestaan door diverse musici die hun sporen hebben verdiend bij onder andere Gang of Four, The B52s, Suzanne Vega, Robbie Robertson, David Bowie en Joan Osbourne.

De openingstrack wordt heel rustig opgebouwd met ingetogen pianospel en de zang van Perrotta, waarna percussie, drums en basgitaar hun intrede doen, aangevuld met strings en een synthesizertje op de achtergrond. Het valt op dat de achtergrondvocalen in het tweede gedeelte erg natuurlijk en ‘droog’ klinken. Er zijn geen tonnen bindmiddel gebruikt om ze tot één geheel te smeden. Dat is even wennen maar het draagt onmiskenbaar bij aan het transparante geluid.

Tracks als Echo Of Joy en Firestorm dragen duidelijke sporen van folk en zelfs country, met name door de gitaarbijdragen.
Heartbeat wordt geopend met een ragfijne, zwevende Hammond, waarna zich een heerlijke groove á la Sting ontspint, ware het niet dat Marotta een aantal mooie tegendraadse accenten plaatst.
In Spectrum Of Color  en Don’t You Stop wordt de basis gelegd door een combinatie van spaarzame drums en die typische Peter Gabriel-percussie. In eerstgenoemde track werkt de combinatie met de bluesy zang en slepende gitaar uitstekend. In Don’t You Stop horen we dezelfde slepende gitaar met zelfs een solo op het eind en poppy koortjes in het refrein.
De titeltrack is een heerlijke lome jazzy ballad met fraaie koortjes. Met de slottrack, Circles, sluit Perrotta geheel in sfeer af, waarbij ze de begeleiding heel klein houdt met opnieuw van die schitterende sublieme koortjes.

Dit album heeft muzikaal niets met prog te maken, maar wanneer je een liefhebber bent van luisterliedjes in een pop-jasje en je kunt een beetje door haar typische manier van zingen heen luisteren, kun je uit dit album nog heel wat muzikaal genot halen, vooral tijdens de komende zomeravonden.