Even kennismaken… Saris is een vijftal rond gitarist-componist Derk Akkermann uit het Duitse Bochum dat al sinds de jaren ’90 in verschillende bezettingen actief is in de melodieuze hardrock.
Zoals dat kan gaan wanneer je ontdekt dat je alweer een jaartje ouder bent geworden, en je pogingen om ‘het te maken’ op weinig tot niets zijn uitgelopen, heeft Akkerman nu een bezetting om zich heen verzameld die er gewoon ongegeneerd los gaat in het genre waarmee ze zelf zijn opgegroeid. Als bonus blijkt die formule ook nog eens te werken en in vrij korte tijd twee albums op te leveren.
“Until We Have Faces” is de eerste van die twee albums en begint als het ware waar de melodieuze hardrock zo ongeveer was geëindigd: in de jaren ’80. Met van die vette synthesizerloopjes, aanstekelijke gitaren en zang met zo’n typische hardrockstem en achtergrondzangeres denk je onwillekeurig terug aan ‘hair bands’ als Europe en Foreigner. Als je er van houdt vind je het lekker over de top en als je wat kritischer bent vind je subtiliteit waarschijnlijk ver te zoeken. Maar wacht, er is meer. Naast een reggae-achtig tussendoortje als Run Away Now gaan een enkele keer ook de meer symfonische registers open en neigt de sound naar de ‘hardprog’ van, zeg, Arena of Ayreon. Waar sommige composities soms rechttoe-rechtaan klinken, zijn de langere nummers als It’s Up to You (zeven minuten) en vooral Endless Dream (veertien minuten) erg muzikaal.
Duidelijk is dat Saris niet alleen bulkt van de energie maar ook van de ervaring. Ze hebben ook duidelijk kaas gegeten van arrangeren en produceren. Als ik het goed zie hebben ze alles in eigen beheer gedaan en dat klinkt verrassend goed.
Bart Cusveller