In 2000 ging er een golf door de progscene, een aantal leden van de legendarische band Collage hadden een nieuwe band opgericht: Satellite. Het Collage album “Moonshine” is een regelrechte klassieker die bij heel veel symfomanen in het cd-rek staat en daarom zullen de verwachtingen rond dit album torenhoog zijn. Dat de band er zo ontzettend lang over gedaan heeft om de cd op te nemen is niet echt verbazingwekkend. Toen Collage destijds “Moonshine” opnam, verbleven ze maanden langer in de Markant Studio van Mark Derksen dan gepland. De band kon simpelweg niet tot consensus komen tijdens de opnames. Het resultaat was er toen wel naar, maar hoe staat het nu met “A Street Between Sunrise And Sunset” ?
Het album klinkt minder Collage dan ik had verwacht (of misschien wel gehoopt). Allereerst de productie die bij “Moonshine” bijzonder vol was en wollig. Het geheel deed aan als een warme, klamme deken en elke progcentimeter was dichtgetimmerd. Op “A Street…” is de productie een stuk transparanter. En als tweede is er het gitaargeluid van gitarist Mirek Gil dat compleet anders klinkt dan we van hem gewend zijn. Bij Collage wist hij een heel uniek geluid uit zijn gitaar te halen (Op Triangle’s “Square The Circle” hoor je het zelfde geluid), maar hier klinkt het een stuk minder vol, maar overigens niet minder mooi!
Maar laat ik niet te veel vergelijken, Satellite is nu eenmaal geen Collage en het hier besproken album zal zeker hoog in de jaarlijsten gaan scoren. Het album opent met The Evening Wind, een heerlijk mid-tempo nummer vol variatie en mooie terugkerende thema’s. Het opent met onheilspellende geluiden zoals sirenes en je hoort flarden van een weerbericht dat weinig goeds voorspelt. Zacht tokkelend toetsenspel doet zijn intrede waar een subtiele gitaarsolo doorheen te horen is. Het tempo gaat omhoog met druk, maar niet te aanwezig, drumspel en prachtig zwevend toetsenspel. Je hoort al snel dat de toetsen veel de ruimte hebben gekregen bij Satellite. Sprankelende en subtiele solo’s weet Darek Lisowski uit zijn arsenaal te halen. Luister maar eens naar die prachtige solo die de laatste drie minuten van het nummer vullen. De band weet heel goed het tempo uit het nummer weg te halen en weer terug te brengen zonder van de hak op de tak te springen, zodat je de hele tijd binding met het nummer blijft houden.
Meer bombastische elementen zijn in On The Run terug te vinden. Dit komt hoofdzakelijk door de toetsen en de heerlijke gitaarsolo’s, maar ook het drumwerk van het muzikale brein achter Satellite Wojtek Szadkowski is hier soms verantwoordelijk voor. Zijn spel is soms druk en vol (tegen het einde van het nummer laat hij een heerlijk staaltje drummen horen) maar vaak sprankelend en heel afwisselend. In het midden van het nummer laat gast gitarist Maciek Meller (Quidam) even zijn gitaar klinken zoals op “Moonshine“. Ook de lichte orkestraties die door het nummer verweven zitten doen denken aan oude tijden. Ook No Disgrace flirt met het verleden. Het nummer draait om een felle, slepende gitaarsolo die steeds weer terug keert. Robert Amirian zingt op het hele album erg mooi, vaak rustig en ingetogen maar van mij had hij af en toe best wat feller en agressiever mogen zingen.
Midnight Snow is een prachtig rustig nummer met mooi akoestisch gitaarspel en een refrein dat uren later nog door je hoofd ronddwaalt. De pracht gitaarsolo van Sarhan kan ook niet onvermeld blijven, kippenvel zo mooi! Ook Not Afraid is een heerlijk ontspannen nummer. De zang van Amirian is hier wat meer naar voren gehaald en doet wat klam aan, mooi. Ook hier geeft het prachtige gitaarspel het nummer een extra tintje.
De melodie van A Street Between Sunrise And Sunset lijkt in het begin sterk op dat van Midnight Snow, maar het weet al snel een eigen gezicht te krijgen. Het basspel in dit nummer is erg sterk. Zonder echt op de voorgrond te treden plukt Piotr Zaczek subtiel aan zijn dikke snaren. Er volgen flink wat lange instrumentale stukken waarin vooral de gitaar en de drums een hoofdrol opeisen, dit is echt genieten!
Eigenlijk hou ik er niet van om een recensie af te af te sluiten met de woorden: “Kopen die cd!”, maar nu kan ik er echt niet omheen. “A Street Between Sunrise And Sunset” is waarschijnlijk het beste neo-prog album van het jaar.
Kopen die cd!
Maarten Goossensen