SatelliteAlbum

Net als die andere populaire Poolse progband sluit ook Satellite in 2007 een trilogie af. Na de ‘overdagse’ straat en de avondlijke spellen ligt het voor de hand dat we nu de nacht ingaan. En aldus geschiedt.

Hoewel het een relatief begrip is, zouden we toch wel kunnen stellen dat Satellite met “Into the Night” zijn donkerste plaat tot nu toe aflevert. Als een nachtmerrie die je op de hielen zit, terwijl weglopen niet lukt omdat je benen van stroop lijken, dendert het album voort. De plaat drijft onder meer op repeterend gitaarwerk en bij vlagen een gierende Mellotron. Jarek Michalski neemt de basgitaar over van Przemek Zawadzki.

Toch denk ik niet dat deze debutant de eerste verantwoordelijkheid heeft voor de lichte koersverlegging. Ook Sarhan Kubeisi en Krzysiek Palczewski lijken, hoewel ook belangrijk, niet de voornaamste vinger in de pap te hebben. Drummer Wojtek Szadkowski tekent namelijk ook op deze plaat weer voor alle teksten en muziek. En vooral tijdens de eerste helft van de plaat drukt hij er misschien in de uitvoering ook wel de zwaarste stempel op. Technisch heeft hij het nodige in zijn mars. Heel subtiel wil het nergens worden, maar doeltreffend is het toch op zijn minst. De drukke, bij vlagen ‘rammelende’ ritmen en de dreigende rustpunten geven de plaat een heel eigen sfeer, waarbij wel een zekere eentonigheid op de loer ligt. Daarmee hebben we ook meteen zowel de sterkte als de zwakte van de plaat bij de kop gepakt.

Waar bovenstaande omschrijving eigenlijk op een groot deel van de plaat slaat, is het epic van deze plaat, Dreams, toch wel de meest representatieve broeder. De kwaliteit van dit driedelige muziekstuk niet tegenstaand, vormt Downtown Skyline voor mij het hoogtepunt van het album. Van het refreinthema hiervan had wat mij betreft een terugkerend thema voor het hele album gemaakt mogen worden. Gezien het conceptuele karakter van de plaat had dat geen kwaad gekund.

Lights vormt een breekpunt waarna een tweede REM-slaap intreedt. En tja… dan krijg ik toch de indruk dat de band in de eerste helft al net iets te veel van zijn kruit verschoten heeft. Niet dat het nu slecht wordt, maar de eerste helft van Heaven Can Wait is toch een tikkeltje cheesy. In de tweede helft leveren piano en gitaar een mooi duel, al had de productionele uitwerking iets minder houterig gemogen. Iets anders: hoewel het niet echt een logische link is, moet de advocaat van Edenbridge misschien toch eens een rechtzaak wegens plagiaat overwegen: de zanglijn in Don’t Walk Away in Silence lijkt wel gruwelijk veel op Sunrise in Eden. Ten slotte gaat de plaat met Forgiven and Forgotten een beetje uit als een nachtkaars (wat gezien het thema misschien niet gek is, maar toch…): een flauw refrein en een paar nogal clichématige albumafsluiterthema’s laten zien dat bij herhaling magie zeker niet altijd gegarandeerd is. Derhalve lijkt de tweede helft meer dan eens een slap aftreksel van de eerste helft.

Anders dan bij Satellites eerdere werk, had ik in het begin echt moeite met deze plaat. Na verloop van tijd is hij wel wat gegroeid. Het lijkt er dan ook op dat Satellite hiermee zijn meest volwassen werk tot nu toe afgeleverd heeft. Bovendien doen ze een dappere poging om vanuit de veelgeplaagde neoprog nieuwe wegen te verkennen. Als het resultaat van die dappere poging een album geweest was dat over de hele lengte zo sterk was als nu alleen de eerste drie songs zijn, was dit vermoedelijk Satellites interessantste plaat geworden.

Dat laatste is echter niet gelukt. Daarom haal ik persoonlijk voorlopig meer luisterplezier uit de speelse bombast van debuut “A Street Between Sunrise And Sunset“. Zou speelse bombast (compleet met kitscherig edoch geraffineerde keyboardriedels) gewoon niet mogen bij een volwassen geworden band? In dat geval hoop ik dat Szadkowski en kornuiten ofwel hun jeugd weer terugvinden ofwel hun volwassenwording nog wat verder doorvoeren en met een dynamischer vervolg terugkomen. Bij het product dat er nu ligt, ontkom ik er maar niet aan te denken dat Satellite hier te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken is.

Niettemin… best een goede plaat. Alleen niet helemaal zo goed als ik gehoopt had.

Casper Middelkamp