Saturnus

I’m The Mare In My Dreams
I’m The Scarred Wrist I Fear
I’m Another Life That Will Fade
Shadows Of My Haunted Soul
The Paint That Will Not End.

De fascinatie voor dieptrieste muziek beleefde ik eigenlijk pas tien jaar geleden voor het eerst. Wanneer het precies is ontstaan weet ik niet, maar ik ben er zeker van dat het in mijn geval begonnen is met muziek van Swallow The Sun. Intense treurnis gedreven door loodzware riffs en ritmesecties, anderzijds veel melodie die voornamelijk wordt gedreven door melancholie. Lente, zomer, herfst of winter, zon of regen, ik kan bijna altijd luisteren naar muziek van bands als Swallow The Sun, Antimatter, Draconian My Dying Bride en Anathema.

Maak je geen zorgen, het is de muziek, het zijn niet de gevoelens die het enthousiasme aanjagen.

Deze cd van de Deense band Saturnus is gebaseerd op het boek “Veronika Decides To Die” van de Braziliaan Paolo Coelho. Het verhaal draait om het personage Veronika die zelfmoord probeert te plegen, maar die poging mislukt. Ze ontwaakt in een inrichting en daar begint een reis die de lezer meeneemt naar de balans tussen gestoordheid, relativering en eigen gekozen waarheid; wat is ‘normaal’ en wat is ‘gek’?
De reviews over het boek van Coelho variëren van ‘sterk’ en ‘briljant’ tot ‘vlak’ en ‘foute structuur’. Toch inspireerde dit boek de Deense band Saturnus, want in 2006 brengt deze formatie een cd uit onder de gelijknamige titel, bij het label Firebox Records.

In dit specifieke geval hebben we het echter over een heruitgave van het label Prophecy Productions. Die maatschappij heeft de plaat opnieuw uitgebracht op vinyl en in de vorm van een prachtig vormgegeven artbook. Martin Koller, oprichter van Prophecy Records, is fervent fan sinds het ontstaan van de band Saturnus en strikte de band voor deze heruitgave. Zanger Thomas A.G. Jensen startte de band in 1991 op in de regio van de Deense hoofdstad Kopenhagen en ging daarna op zoek naar andere muzikanten met de wens een deathmetal-act op te richten. Na enige tijd kreeg hij gezelschap van bassist Brian Hansen waarmee hij een tijd optrok. Toen er een gitarist en drummer werden gevonden, was de band Asesino geboren. Na een aantal personele veranderingen in de daaropvolgende jaren, werd de naam eind 1993 veranderd in Saturnus.

In 1996 kreeg Saturnus zijn eerste platencontract en in januari 1997 brachten ze hun debuut-cd  “Paradise Belongs To You” uit. Op basis van dit album werden de Denen uitgenodigd om in hetzelfde jaar op te treden op het beroemde Roskilde Festival. Omdat hun show werd opgenomen door de Noorse radio (NRK), werd deze uiteindelijk in heel Scandinavië uitgezonden. Daarmee was de doorbraak in Scandinavië een feit. In 2000 verschijnt het album “Martyre”, waarna de band uiteenvalt en een paar jaar stilstaat.

In 2006 verscheen het derde album “Veronika Decides To  Die” en het verschafte de band gelijk een vorm van cultstatus. Doom- en deathmetal waren in die tijd een beetje op hun retour, maar waar bands als My Dying Bride en Anathema een andere koers insloegen, vestigde Saturnus gelijk weer de aandacht op dit genre in verval. En waar het boek van Coelho nog wel eens kritische recensies ontving, waren de reviews over dit album nagenoeg positief.

Wanneer je de eerste klanken van dit album hoort voel je gelijk de teneur, de melancholie. Opener I Long is gelijk het langste nummer van het album en is doommetal in extremis, letterlijk geschreven en daarmee treft het ook de dubbele betekenis. Pianoklanken en een jankende gitaar gaan door merg en been, maar zeer zeker niet omdat ze vals klinken. Het neemt je mee in een reis naar je innerlijkheid, zeker wanneer je de cleane vocals van zanger Jensen hoort. Dit moet je ondergaan. Dit moet je voelen. Prachtig.

Wat dit album redelijk uniek maakt is de ruimte voor gitaarsolo’s en toetsen. In tegenstelling tot wat gebruikelijk is voor het genre vind je hier veel melodieuze gitaarsolo’s. Daar is Descending een goed voorbeeld van, naast I Long een lang nummer van meer dan negen minuten. Veel gitaar, veel toetsen, veel melancholie en stroperigheid. Prachtig is ook het gitaarintro van Rain Wash Me, beklijvend en melodieus. En had ik de droefenis al genoemd in deze recensie?

Het is ook te begrijpen waarom Prophecy-baas Martin Koller deze band aantrekkelijk vindt, want All Alone straalt een flinke portie Empyrium uit. De gelijkenis met de eerste contractuele band van Prophecy is groot: akoestische gitaren, een vleugje positiviteit, sereniteit en rustgevend.

Aan het einde van deze hulde voor “Veronika Decides To Die” staat als een paal boven water dat dit type muziek je moet liggen. Voor velen zal het gegorgel van zanger Thomas A.G. een horde te hoog zijn. Ook moet je dit type muziek kunnen relativeren, ermee kunnen dealen. Je moet in staat zijn om diep in je binnenste te gaan, maar ook om uit die trechter te kruipen. Jezelf onderdompelen in treurnis, maar dan weer met een opgewekt gemoed het leven instappen, zoals het boek van Paolo Coelho eindigt. Het leven kan tijdelijk tegenzitten, maar daarna ook mooi zijn. Juist door diep door je emoties te gaan ontdek je de mooie dingen van het leven. Daar kan deze cd absoluut aan bijdragen.