Blease, Saul

The Great War

Info
Uitgekomen in: 2018
Land van herkomst:  Verenigd Koninkrijk
Label: Bad Elephant Music
Website:  http://www.saulblease.com/p/home.html
Luisteren kan je hier:  https://saulblease.bandcamp.com/
Tracklist
Rewind-Valiant Hearts (2:28)
Listen To The Man (5:16)
Angel Of Mons (7:01)
War Machine (4:52)
Shoot To Kill (4:44)
If I Were God (4:38)
Passchendaele (5:57)
Doughboy (0:52)
Hellfighter (5:18)
The End (4:570
Saul Blease: zang, gitaar, basgitaar, toetsen, drums
The Great War (2018)
Black Hole (2017) EP
Daybreak (2014)

Als je tussen 2014 en 2018 nieuwe nummers schrijft is het in de numerologie gezien logisch dat je je inspiratie haalt uit een wereldoorlog van precies honderd jaar geleden. Wat het extra bijzonder maakt is dat dit is gecomponeerd door een jonge muzikant en het Bad Elephant label er bijtijds muziek in zag om deze losse nummers als album uit te geven.

Saul Blease is een drieëntwintig jaar jonge singer-songwriter en multi-instrumentalist uit Groot Brittannië en debuteerde op z’n 19e met het onder eigen beheer uitgegeven album “Daybreak”. Op zijn zesde tokkelde hij al op de gitaar en voor het zingen ging hij al vroeg de kathedraal van Bristol in, waar hij uiteindelijk opgroeide tot de rang van Head Chorister. Zijn carrière als koorzanger leidde tot de kans om te zingen met de legendarische proggroep Twelfth Night waar Saul samen met Andy Sears de klassieker We Are Sane zingt op de dvd “Play On” uit 2009. De vraag wie van de twee de hoge noten moet halen hoeven we niet te stellen.

Saul studeerde daarna populaire muziek aan de universiteit van Gloucestershire in Cheltenham en na zijn behaalde graad besteedt Saul zijn energie aan het ontwikkelen van een carrière in de muziek. Naast zijn solo-rockmuziek neemt hij ook elektronische muziek op onder de naam Northwoods, daar vloeide een opdracht uit om de muziek te schrijven en op te nemen voor het project van een gamebedrijf, dat hij uitbracht als War Songs.

Of het album “The Great War” elementen heeft van War Songs kan ik niet verifiëren, ik ben geen gamer. Hoe dan ook is het een goede zaak dat hij onder zijn eigen naam dit conceptalbum heeft kunnen uitbrengen. Het album start instrumentaal waar een soort van zwarte sfeerimpressie gecreëerd wordt zoals we ons WO I kunnen voorstellen. De koorzang op het eind dat hoop moet brengen ontbreekt niet. Of dit zijn eigen oude opnames zijn kan ik niet bevestigen, maar zou mij niet verbazen als dat zo is. Daarna gaat het los met melodieuze metal prog die elementen heeft van alternatieve, zware en progressieve rock waar paralellen met Muse en Frost* zijn te trekken. Hij combineert dat met spatten van industrial en electronica wat dan meer een O.S.I. light versie is, want de bliepjes zijn in dit geval geen enkele keer tegendraads en de riffs nergens loodzwaar. Kortom prima verteerbare kost zonder dat het zwaar op de maag blijft liggen. De link in diverse nummers naar Rammstein zijn dan ook zo gelegd en daar is niets mis mee.

Het zijn de kleine details die mij integreren, het mitrailleur geluid op Paesschendael door een strak (kleine) tromgeroffel, Het korte instrumentale Doughboy dat helaas niet naadloos overgaat in Hellfighter terwijl dat juist wel zou moeten. Het gedreun van machinerie in Angel Of Mons dat als langste nummer het meest progressief genoemd mag worden. En tot slot melodielijnen die in elk nummer wel weer ergens in een ander variatie lijken op te duiken.

Er zit duidelijk veel muziek in Saul Blease en ik hoop dat dit met al zijn talenten een grote gaat worden. Tijd zal het leren.

Jos Driessen

Send this to a friend