SBBAlbum

Een indrukwekkende en vooral uitgebreide discografie heeft het Poolse SBB op zijn naam gezet, sinds de groep in 1974 de eerste (live)plaat uitbracht. Met een aantal tussenpozen in de jaren tachtig en negentig wist de groep onder leiding van Jozef Skrzek steeds weer een nieuwe generatie luisteraars van progressieve muziek aan te spreken.

De laatste jaren verschijnen de uitgaven van de band op het Poolse Metal Mind-label, dat zelfs een 22 cd’s tellende anthology van de groep uitbracht. “Blue Trance” is de meest recente, een studioalbum dat eind vorig jaar het licht zag en waarop SBB – evenals op de studioplaten in de afgelopen jaren – bestaat uit Skrzek, Apostolis Anthimos en Gabor Nemeth.

Om gelijk met de deur in huis te vallen (of een open deur open in te trappen, haal door wat van toepassing is): de doorleefde stem van Skrzek speelt een belangrijke rol op dit album en is er eentje waarvan je houdt of niet. Op toetsen komt hij geweldig uit de verf, met name in de instrumentale tracks (zoals Etiuda Trance en Coda Trance), die een heerlijke pompeuze en statige sfeer neerzetten. Volle kerkorgels worden gecombineerd met scheurende Mini Moog-solo’s; spel waar Keith Emerson tegenwoordig strontjaloers op is. Vlammen doet het ooit zo geroemde SBB verder niet zoveel op dit album. De vaandeldrager van Poolse prog heeft zijn ’titel’ vijf jaar geleden al spreekwoordelijk doorgegeven aan Riverside: niet dat die zo vernieuwend is, maar deze band komt wel met kwalitatief hoogstaande muziek op de proppen. Daar kan SBB anno 2010 niet meer aan tippen. Er zitten nog wel leuke momenten in (Swieto Dioni, Musniecie Kalimby), maar tracks als Szczescie Jak Na Dtoni slaan toch wel alles: sentimentele palingsound die kant nog wal raakt. Ook het hakkelende gitaarspel van Anthimos is ondermaats. Dat het technisch niet in orde is, geeft op zich niets, maar het raakt nergens een gevoelige snaar.

Naast de Poolse teksten vormt Red Joe op deze reguliere editie (de gelimiteerde versie van dit album bevat meer Engelse tracks) het Engelse moment. Skrzek klinkt als een Billy Gibbons (ZZ Top) met kies- en keelpijn. Gewoon nep, slecht nagedaan en absoluut irritant. Geen woorden verder over vuil maken, zeker omdat de andere twee bandleden maar wat zitten te pingelen en niets kunnen redden tijdens dit derde nummer van de cd. Het haalt al vroeg de gemiddelde kwaliteit van deze plaat, die toch al niet al te hoog is, naar beneden.

“Blue Trance” staat net als voorganger “Iron Curtain” een beetje te hinken tegen de niet misselijke erelijst van albums de groep uit de jaren zeventig. SBB is meer pop geworden, die kennelijk makkelijker in het gehoor ligt dan de symfonische bombast en zodoende meer de richting geniet die de bandleden tegenwoordig op willen. Maar als dit trio losgaat, vooral instrumentaal, dan herleven oude tijden. Voor een paar minuten. Niet te lang. De rest is achterhaald en bijna pijnlijk om aan te horen. Het zij zo.

Wouter Bessels