SBBAlbum

SBB, de grote Poolse legende, is sinds het roemruchte einde in 1980 meer dan eens uit de as herrezen, maar het lijkt erop dat de huidige editie, zonder Jerzy Piotrowski maar met de briljante drummer Gabor Nemeth, niet van plan is voorlopig het bijltje er bij neer te gooien.

Dat wil niet zeggen dat deze nieuwe plaat hoopvol stemt. Volgens het bijgeleverde jubeltekstje is SBB steviger geworden, maar dat hoor ik er hier niet aan af. Eerder is de band wat terug bij de bluesroots en klinken de mannen wat moe. De composities zijn aardig of saai, maar hebben los daarvan geen heilig vuur. Ik heb niet de indruk dat deze vijftigers nou zo vreselijk hun best hebben gedaan op “Iron Curtain”. In elk geval vonden ze het met amper 43 minuutjes wel goed genoeg. Nou ben ik de eerste om toe te geven dat een cd niet per se beter wordt naarmate hij langer is, maar in dit geval is het een wat schamele oogst.

Het lijkt erop dat “Iron Curtain” een conceptplaat is. De kreten die ik af en toe oppik doen een Oostblok- of bevrijdingthema vermoeden. Maar zeker weten doe ik het niet, mijn Pools is wat roestig en de band doet ook geen enkele moeite om het de anderstaligen gemakkelijker te maken.

De muziek heeft, dankzij die bluesy gitaar en de wat geschreeuwde zang, hier en daar wat raakvlakken met Pink Floyd, maar SBB is ook gecharmeerd van jazzrock. Zo klinkt de opening in het begin als een stuk van Pat Metheny, al is de rest een wat simpel rockdeuntje. Ook Sunrise is een niemendalletje, maar wel een jazzrock niemendalletje. Verder kijkt de band wat over de grenzen met het Oosters aandoende Blogoslawione Dni en blijft men heel erg dicht bij huis in het als een volkslied aandoende titelnummer.

Over het algemeen heb ik veel moeite aan te wijzen wat hier nou progressief aan is. Hoe belangrijk SBB ook geweest is voor de ontwikkeling van de Poolse rock, anno 2009 lijken de mannen niet meer geïnteresseerd te zijn in hun muzikale groei. Camelele had ook van Toto kunnen zijn en in de meeste stukken klinkt de band eerder gedateerd dan vooruitstrevend.

Zang – ik weet het als geen ander – is een kwestie van smaak. Je vindt een stem mooi of niet, los van wat de eigenaar ervan met dat geluid doet. Jozef Skrzek heeft niet zo’n mooie stem, vind ik, maar wat hij ermee doet is zeker niet imponerend. In Iron Curtain lijkt het wel dronkemansgelal en ook in andere stukken fungeert hij als stoorzender.

Afgezien van de zang kan ik op “Iron Curtain” weinig dingen ontdekken die écht waardeloos zijn, maar ik hoor ook geen dingen die me raken. De muziek glijdt van de luisteraar af, een aantal nummers ligt zeker prettig in het gehoor, maar sterke composities kan ik het niet vinden. De heren zijn muzikaal erg capabel, maar – misschien afgezien van Nemeth – geen virtuozen. De zwengelgitaar van Anthimos begint me zelfs te vervelen na verloop van tijd.

Je kunt je aan “Iron Curtain” geen buil vallen, maar je haalt er ook geen meesterwerk mee in huis. Dat lijkt me in deze tijd van prog overvloed geen al te warme aanbeveling.

Erik Groeneweg