Scarlet StoriesAlbum

Op een gegeven moment komt er een punt in je loopbaan als recensent dat je flauw wordt van je eigen woorden. Dat je het gevoel hebt in herhaling te vallen bij een bepaalde band en dat de lezer bij het lezen van deze recensie in zich zelf denkt, “ ja ja, zo kan die wel weer”.

Maar ja, het is niet anders. We recenseren inmiddels de tweede ep van de Tilburgse band Scarlet Stories, waar we in het verleden als vaker jubelend over hebben geschreven in zowel recensies als in nieuwsberichten. Maar als je ergens in gelooft, moet je jezelf niet beperken, heb ik ooit iemand eens horen zeggen. Op deze nieuwe ep staan vier nummers, waarvan twee al op de vorige ep zijn beland en de derde ook al bekend is bij deze recensent. Dat betekent dus weinig nieuws, maar ook dat de sterke song writing van Bram te Kamp en Lisette van den Berg behouden is gebleven,  hoewel de composities zijn aangevuld met elektronische instrumenten.

Toch is er met deze ep veel veranderd, vooral in de overall sound. Van een duo is de band gegroeid naar een volwassen band met vijf muzikanten. Zangeres van den Berg en gitarist te Kamp hebben in de afgelopen twee jaar versterking gezocht en daarbij Tip Kuper (drums), Wessel Maas (basgitaar) en Carmen Raats (gitaar) in de boezem gesloten. Dit, om ook definitief de doorslag te maken van akoestisch duo naar volwaardige elektronische band, die ook kan optreden tijdens concerten en festivals. En dat de nieuwelingen feilloos aansluiten bij het talentvolle koppel is goed te horen op deze schijf. De muzikaliteit is groot en de nieuwe leden hebben daarnaast ook het charisma om visueel sterk voor de dag te komen, getuige de website. Wat zelfbewustzijn en imagebuilding tijdens optredens en het moet helemaal goed komen met Scarlet Stories.

Naast twee ‘nieuwe’ nummers zijn er ook twee tracks te horen die we al wat langer in akoestische versie kennen, namelijk Nostalgia In A Closed Mind en Resurrection. Overigens stonden deze tracks ook al elektronisch aangekleed op de eerste ‘officiële’ ep van de band, die in 2013 uitkwam. En wat zijn het toch sterke nummers en zowat klassiekers in de dop! Vooral eerstgenoemde nummer is weergaloos goed. The Tell-Tale Heart kennen we bij Progwereld ook al wat langer in akoestische versie, maar nu krijgt de muziek wat mij betreft een progmetal stempeltje mee, waarin melancholie hoogtijdagen viert. Opener Dance Of Narcissim klinkt ook overtuigend als een metal/rock nummer.

Kritiekpunten? Ja, een kleintje. En dan meer van productionele aard met daarbij in het achterhoofd genomen dat de financiële middelen van deze band hoogstwaarschijnlijk zijn beperkingen heeft. Zo is de zang van Lisette niet heel dynamisch opgenomen en wat te ver in de mix weggezet. Een karakteristieke stem zoals die van Lisette van den Berg moet veel levendiger en natuurlijker opgenomen worden en mag vooral ook meer op de voorgrond. Buit dit ‘unique selling point’ optimaal uit, zou ik zeggen.

Zo, dat waren voornamelijk weer lovende woorden, die wat mij betreft ook dik verdiend zijn. Ik kan dan ook maar één belangrijk advies aan de band geven. Verzamel alle liedjes die je voor handen hebt, zoek een goede muziekproducent en presenteer zo snel mogelijk een debuutalbum. Want jullie hebben samen een prachtig groeidiamantje in jullie schoot.

Ruard Veltmaat