SchizofrantikAlbum

Als een band zijn eerste album “Eigenaardigheden” noemt, dan moet dit wel heel vreemde muziek zijn. Als je dan ook nog schizofreen genoeg bent om je band Schizofrantik te noemen, zijn alle ingrediënten aanwezig voor het eerste album van deze vier Munchener muzikanten. Schizofrantik maakt moeilijk te omschrijven muziek en laat zich vooral niet in een hokje plaatsen. Als subtitel gebruiken ze dan ook “The Avoidance Of Standardized Styles”. Als ik het dan toch zou moeten proberen, dan zou ik zeggen dat ze emotionele avantgarde rockmuziek maken met een technisch perfecte kakofonie van jazzrock en gitaarvirtuositeit, rustige emotionele passages afgewisseld met sterk vervormende punk techno rock.

De meest bekende muzikant op dit album is de RPWL toetsenist Markus Jehle. Als je dan denkt dat dit een soort soloproject van Jehle is, dan kom je toch bedrogen uit. Geestelijk vader van Schizofrantik is ex-Panzerballet gitarist Martin Mayrhofer die met zijn virtuoos gitaargeweld en zijn specifiek stemgeluid duidelijk zijn stempel drukt op dit album. Verder horen we Andy Linden op drums en Peter Braun op de basgitaar. Op dit album worden ze nog bijgestaan door Jan Zehrfeld (Panzerballett) und Conny Kreitmeier.

Het album is een soort conceptalbum naar de Lynch klassieker “The Elephant Man”, waarin hoofdpersoon John Merrick gevangen tussen uitsluiting en acceptatie de eeuwenoude strijd van de mensheid uiteindelijk opgeeft. De muziek vereenzelvigt zich met de hoofdpersoon, de eenzaamheid, het anders zijn, het vertrouwen, de wanhoop en de dromen.

My Ponytail opent het album instrumentaal met een toetsen doorspekt riedeltje, vreemd afgewisseld door drumgeroffel en een gitaarsolo. De plotselinge stemmings- en instrumentenwisselingen zullen we het gehele album meemaken. Het volgende nummer Last Signal Distorted opent met een funky jazzrockmelodie, heeft heavy metal riffs en natuurlijk sterk vervormde gitaargeluiden. Maar ook de samenzang tussen Martin Mayrhofer en Conny Kreitmeier is opvallend te noemen. Het bijna tien minuten durende Red Dragon In A Möbius Strip vormt het opvallende middenstuk van de cd. Markus Jehle laat zich hier van een kant horen die we bij RPWL niet van hem gewend zijn. Experimentele en onsamenhangende toetsensalvo’s die het uiterste vergen van de geoefende luisteraar. Ook hier de plotselinge tempowisseling naar een melodieus, kalm en sereen stukje muziek, na een korte adempauze een laatste uitbarsting van toetsen en gitaar. Vervolgens een vreemd intermezzo op walz muziek. Het vreemdste nummer is waarschijnlijk het nummer genoemd naar de hoofdpersoon John Merrick.
Het stemgeluid van Mayrhofer is uniek te noemen. Op Last Signal Distorted heeft hij een jazzy zangstem, op Red Dragon In A Möbius Strip heeft hij een verhalende stem en op Nerds Don’t Smoke komt een schreeuwende Mayrhofer te voorschijn.

Al met al een uniek album van een Duitse band die op basis van een aantal promo-cd’s op het Burg Herzberg Festival mocht spelen. Met name voor diegenen die van avantgarde rock aangevuld met virtuoos gitaarspel, experimentele toetsen en vele muzikale wisselingen en jazzy progmetal fusion houden.

Mario van Os