SchizofrantikAlbum

Hoeveel duisternis kun je verwerken in de titel van een openingstrack? Met een titel als Satan And Death Separated By Sin is het creatieve brein van de Beierse band Schizofrantik, Peter Mayrhofen, daar ‘aardig’ in geslaagd. Net als de overige titels vindt dit nummer zijn oorsprong in de Boeddhistische leer en de ‘Weltschmerz’ van deze tijd. Het is jammer dat de weinig opbeurende illustraties in het cd-boekje in dat kader wel erg clichématig zijn. Misschien had Mayrhofen dat beter aan iemand anders over kunnen laten.

Na de intro met nerveuze toetsenlijntjes en bekkens, beuken de allerzwaarste gitaarakkoorden en accenten uit het “Thrak”-tijdperk van King Crimson in een onregelmatig ritme tegen je trommelvliezen. Vervelend? Helemaal niet. De onregelmatige accenten geven uiteindelijk toch het gevoel van een zekere cadans.

Dezelfde zware muzikale krachtpatserij vind je terug in composities als Personal Hell, Hungry Ghosts en Infinity. Toch weet Mayrhofen voldoende afwisseling in deze tracks te bewerkstelligen door meer transparante passages in te bouwen die gekenmerkt worden door enerzijds rust, jazzy invloeden en anderzijds technisch knap spel door alle muzikanten. Daarbij valt het brede gitaristische pallet op waar Mayrhofen uit put, waaronder het fraaie spel op de akoestische equivalent.

Tracks als A New Day en Why Is My Mind zijn lichtvoetiger van opzet en geven meer ruimte aan de zeer verdienstelijke vocale kwaliteiten van deze Duitse gitarist. Met regelmaat worden we getrakteerd op avant-gardistische stijlkenmerken zoals ongebruikelijke melodielijnen, onregelmatige en tegendraadse ritmes en zelfs geluidsexperimenten.

Om een track als Children Stopped Crying In Aleppo met het geluid van een speeldoosje te beginnen is misschien wel erg clichématig. De sfeer wordt echter wel wat beklemmender als er een aantal speeldoosjes door elkaar wordt afgespeeld. Het melancholische spel van de akoestische gitaar dat daarop volgt klinkt als berusting. Plotseling slaat de sfeer echter volledig om wanneer de angstaanjagende zangstemmen het heft in handen nemen en niet meer afstaan.

Gelukkig wilde de componist het album niet op deze wijze afsluiten en liet hij het breed symfonische Infinity naadloos aansluiten. De intro van  deze track heeft Mayrhofen volledig in muzieknotatie laten afdrukken in het cd-boekje. Leuk voor de muzikanten onder ons.

Met al deze ingrediënten creëert Mayrhofen, samen met zijn medemuzikanten, een smaakvolle progressieve mix van  invloeden, waarbij namen als Frank Zappa, King Crimson, Dream Theater, U.K. en Meshuggah komen bovendrijven. Naast deze mix van invloeden is er ook duidelijk sprake van een mix van stemmingen geheel in de geest van de naam van de band. Een mix van boosheid, angst, geluk etc. Hij heeft mij met deze beide mixen uitermate aangenaam verrast.

Math Lemmen