Schizoid LloydAlbum

Schizoid Lloyd is een Nederlandse band en brengt met “The Last Note In God’s Magnum Opus” zijn eerste full length album uit. Dat ze zichzelf tot de toekomst van de progressive rock bestempelen mag wat hoogdravend klinken, maar na beluistering van dit album kun je er vanuit gaan dat er ook een knipoog achter staat. Hoewel, progressief is de muziek zeker wel en duidelijk gebaande paden vermijdt men bewust.

“The Last Note In God’s Magnum Opus” zal voor sommigen een spannende trip en voor anderen een lange zit zijn. De band laveert soepel van Queen naar Faith No More en System Of A Down. Verder hoor je flarden Opeth. Wat mij betreft moet je in elk geval uit het juiste hout gesneden zijn en een goede dag hebben om van deze plaat te kunnen genieten en fans van Devin Townsend maken verreweg de beste kans dit album tot op het bot te willen verslinden.

Het is verrassend te horen hoe gemakkelijk Schizoid Lloyd weet af te dalen tot de krochten van death metal, inclusief een enkele grunt en zich vervolgens een weg omhoog weet te banen naar meer speelse metalriffs en ingetogen filmische momenten. Over metalriffs gesproken, het gitaarwerk op dit album is om je vingers bij af te likken en wat mij betreft het belangrijkste selling point. Vlak trouwens het drumwerk ook niet uit, want dat mag er zeker ook zijn en heeft een prettige sound meegekregen. Over het geheel genomen kun je gerust stellen dat men de instrumenten heel goed weet te bespelen en dat de productie van dit album erg goed is. Alles is uitstekend en tot in detail waarneembaar en ik verzeker je dat deze muziek dat nodig heeft.

Jammerlijk vind ik dat de uitstekende instrumentale partijen vaak ruw onderbroken worden door bewust tergende zang die het midden houdt tussen Johnny Rotten, Matthew Bellamy en Roger Waters in een emotionele bui. Per stuk wel te pruimen, maar de som der delen luistert minder prettig weg. Maar nogmaals, dit is geen gebrek maar een bewuste keuze die in alle eerlijkheid wel weer bij de dynamiek van dit album past. Verder zijn de teksten van een minder niveau, maar wellicht begrijp ik ze gewoon niet (wat ik in alle bescheidenheid iets minder waarschijnlijk vind).

Hoe dan ook, veel progfanaten in mijn omgeving zullen rillend en gillend wegrennen voor “The Last Note In God’s Magnum Opus”, maar liefhebbers van genoemde bands hebben een lekkere kluif aan dit dynamische en zeer professioneel uitgevoerde album. Als je van stevig progwerk met een zwaar geluid houdt en bereid bent je tanden te scherpen, dan is dit een sterke en welgemeende aanbeveling!

Govert Krul