SciaradaAlbum

Laten we eens eerlijk zijn met onszelf: wat is de eerste associatie die we leggen wanneer we aan Italië en prog (of symfo) denken? En dan heb ik het uiteraard niet over de nogal flauwe verbanden als spaghetti, pizza of maffia.

Nee, ik bedoel dit puur op muzikaal vlak voor ons oh zo geliefde genre. Het zal me niet verbazen dat 90% zal denken aan de gouden jaren ’70 in Italië en de grote bands als Le Orme, Premiata Forneria Marconi en Banco del Mutuo Soccorso. Heel vreemd is dat ook niet: de grote meerderheid van de Italiaanse progbands komt ook uit die periode en is inderdaad geïnspireerd op deze drie voornoemde bands. En ja, dan is het natuurlijk niet zo vreemd dat er nu nog steeds dat nu nog steeds wat Italiaanse progbands hun inspiratie daar halen.

De voorbeelden hiervoor zijn natuurlijk echt makkelijk te vinden: het gaat tenslotte om de meerderheid van de Italiaanse progbands. Maar het gaat absoluut niet om Sciarada. Integendeel eigenlijk, bij Sciarada vinden we weinig of niets van voornoemde bands terug. Zij hebben er eerder voor gekozen om een heel ander pad in te slaan. En ja, dat wil zeggen dat we eigenlijk de vorige alinea met referenties meteen de vuilbak in kunnen kieperen want dat heeft hoegenaamd niets met deze band te maken.

Sciarada zoekt het meer in de sferische muziek en zal meer aansluiten bij een band als Explosions In The Sky. En ja, dat geeft aan dat Sciarada in plaats van in de Italiaanse prog meer in het vakje van de post-rock geplaatst hoort te worden. En dat maakt het voor mij echt niet eenvoudig om verder te schrijven want meer dan elk ander genre steunt post-rock voor mij op de sfeer en gevoel en dan vooral het overbrengen van dit naar de luisteraar. Heel erg persoonlijk en moeilijk over te brengen in zulk een recensie.

In deze context wil ik nog vermelden dat buiten het reeds voornoemde Explosions In The Sky het Italiaanse Sciarada mij ook vaak aan God Is An Astronaut doet denken. Alleen roept het hier niet gevoel naar het Ierse eiland op. Dat is eigenlijk iets waar Sciarada misschien wel wat verschilt met andere bands. Vaak roepen zij het gevoel op dat je je op het land van herkomst bevindt in de weidse natuur. Het bekendste voorbeeld hiervan is natuurlijk Sigur Ros met hun film “Heima”. Sciarada roept dat gevoel iets minder op vind ik. Jammer. Hoewel het kan natuurlijk ook zijn dat ik nog onvoldoende door Italië heb gereisd (ja! Volmondig ja!) om dit gevoel over te krijgen bij hun “The Addiction”.

Een laatste band waar ik eigenlijk meteen aan moest denken toen ik dit album voor het eerst tot mij nam, was een band uit een toch iets andere hoek dan de vorige, namelijk Nine Inch Nails. Meer bepaald het album “Year Zero” viel bij mij te binnen bij deze luisterbeurt. De invloed is niet echt groot genoeg te noemen om Sciarada ineens bij industrial in te delen maar ik kreeg toch het gevoel dat ook daar wat mosterd gehaald is. Vooral het gevoel van verlatenheid is bij beiden zeer aanwezig.

Mocht het doorheen mijn niet echt logisch opgebouwde verhaal nog niet duidelijk zijn: ik heb absoluut genoten van “The Addiction”. Sciarada heeft hiermee een zeer sterk, mooi, sferisch album gemaakt dat niet misstaat tussen andere post-rock bands. Maar net als vele bands uit dit genre niet een album dat je zomaar elke dag zal opleggen.

Peter Van Haerenborgh