Kinsey, ScottAlbum

Scott Kinsey is met zijn band Tribal Tech al jaren verantwoordelijk voor een opleving in de jazz-fusion. Dat is natuurlijk een schemerig genre met een hoop narigheid (Kenny G.?!) en platen vol gedoedel en geneuzel, maar voor de fijnproever valt er ook veel te genieten. Kinsey is geen vernieuwer, omdat hij zijn belangrijkste inspirator, Joe Zawinul, tot in de puntjes imiteert. Voor zijn eerste soloplaat wist Kinsey echter zo’n indrukwekkende lijst van gastspelers te strikken, dat het eindresultaat toch zeer de moeite waard is.

Om te beginnen klinkt “Kinesthetics” als een klok. Ik heb in jaren niet zo’n fraaie, open en rijk geproduceerde cd gehoord als deze. Het stereobeeld is schitterend, elk instrument komt in optima forma tot zijn recht. Belangrijk is daarbij het klankspectrum waarvan Kinsey zich bedient. Waar synthesizers in de prog nog steeds te vaak gebruikt worden om met een stringetje de gaten in het ingewikkelde ritme dicht te plamuren, kiest Kinsey zijn geluiden op hun distinctie, op de mate waarin ze een eigen, volwaardige rol in de muziek spelen. Een Zawinul-adept zal daarbij altijd gebruik maken van samples met klanken uit alle windstreken, gekke stemmetjes en veel Vocoder-klanken.

Ook het vakmanschap van de vele muzikale gasten die aan de plaat bijdragen is een belangrijke factor in het slagen van “Kinesthetics”. Er wordt met veel plezier bijzonder knap gespeeld, met glansrollen voor saxofonist Tavaglione, die met verve de extra jazz aan de fusion toevoegt, drummers Calaiuta en Covington en bassist Willis.

De zwakke plek in dit succesverhaal zijn de composities. Die zijn een beetje ongrijpbaar, omdat ze vaak niet meer zijn dan een vehikel voor de vele solo’s. Een stuk meefluiten gaat voor geen meter, een herkenbare melodie ontbreekt in bijna alle stukken. Daar komt bij dat een paar stukken wat kinderachtig zijn, zoals de reggae-dub Uncle Pats Gypsy Van en One For Jinshi, een lang nummer waarin het ritme steeds lijkt in te zakken, alsof het wordt gespeeld in een cassetterecorder met een kapotte motor.

Er staan eigenlijk maar twee echt sterke composities op de plaat. Quartet valt op door de bijzonder fraaie melodie en de akkoordsequenties waarin de solo’s beter tot hun recht komen. Als je geen akkoordenschema hebt maar een voortdreutelend ritme, wordt je solo snel wat ongeleid en ligt gemakzucht op de loer. Immers: alles is goed. Met een gestructureerd schema heb je een kader dat richting geeft aan je solo en dat uitdaagt om met dat schema te spelen of er tegenin te gaan. Dat bewijst Kinsey in dit nummer met een bloedmooie pianosolo.

Het andere prijsnummer is Wishing Tree, een live duet van Kinsey en Tavaglione. Mede door het gebruik van de EWI, een op een saxofoon lijkende tafelpoot waarmee je synthesizers aanstuurt, doet dit dromerige klankenspel denken aan “The Bridge”, die prachtige plaat van David Sancious die nog steeds niet op cd verkrijgbaar is.

Het gebrek aan sterke composities neemt niet weg dat Kinsey met “Kinesthetics” een erg genietbaar plaatje heeft gemaakt waarop veel groten uit de jazzrock hun uiterste best doen. Na een hele dag progmetal is dit een lekker alternatief.

Erik Groeneweg