Mosher, ScottAlbum

 Even was ik bang dat het album “Virtuality”, dat in 2001 door de Amerikaanse multi-instrumentalist Scott Mosher werd uitgebracht, nooit meer een gevolg zou krijgen. Dat zou jammer zijn, de eerste schijf beviel mij namelijk prima. Gelukkig is Mosher niet in de anonimiteit opgegaan en is hij drie jaar later terug met “Inferno”.

Net als op zijn debuut-cd wordt hij bijgestaan door zanger Todd Corsa, die ook wat gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Niet alleen de stem van deze man doet aan Rush denken, de muziek roept ook sterk herinneringen op aan het power trio uit Canada. Deze cd is net als een tweede deel van een succesvolle film: de basis volledig hetzelfde als het origineel en rest er omheen net iets anders. Het geluid wat Mosher op zijn debuut liet horen, doet hij op “Inferno” dunnetjes over, maar ik moet zeggen dat de rek er nog niet uit is en dit album weet daarom net zo te boeien als zijn voorganger.

De basis van de muziek ligt in de loodzware elektronische drums en het vele toetsenwerk. De toetsen klinken zwaar elektronisch, ambient en spacy en ademen pure science fiction uit. Dat hoor je al direct in de instrumentale opener Descent. Het dreigend klinkende nummer kan zonder enige bewerking zo een sf-film in. Het titelnummer Inferno is up-tempo en bevat weer die zware galmende drums en spanning opwekkend toetsenspel. Midden in het nummer trakteert Mosher de luisteraar op een lekkere felle gitaarsolo. Het nummer geeft je een enorme boost, beluister de cd op weg naar je werk en je kan er gegarandeerd uren zonder pauze tegenaan.

Het instrumentale Dark Sun begint heel rustig, bijna new age-achtig, maar kent mooie opbouw met aanzwellend toetsenspel en donkere drums en transformeert zo naar een up-tempo en zwaar nummer. Gelukkig beseft Scott Mosher dat hij zijn nummers kort moet houden. Deze stijl van muziek boeit gewoon niet langer dan een minuutje of vijf en daar houd hij zich over het geheel genomen ook aan. The World Fades To Gray is met zijn elf minuten de uitzondering hierop. Echt heel anders dan de rest klinkt het nummer niet, het intro is alleen wat langer en Mosher neemt meer de tijd om het nummer uit te werken.

“Inferno” is een lekker tussendoortje. De cd moet je eigenlijk niet in zijn geheel beluisteren, daarvoor ontbreekt er te veel spanning in de nummers en gaat alles wel erg op elkaar lijken, maar een aantal nummers tussendoor doet het zeker goed.

Het blijft bijzondere muziek die Mosher produceert, al moet hij met zijn volgende release oppassen dat hij niet weer hetzelfde gaat klinken. Met name Rush liefhebbers moeten zijn werk eens beluisteren. Welk album je dan neemt, maakt eigenlijk niets uit.

Maarten Goossensen