Malone, SeanAlbum

“Cortlandt” verscheen in 1996 op Aidioimage Records, een label dat zo weinig aan de weg timmerde dat de plaat al snel niet meer te krijgen was. Nu is er een nieuwe versie op de markt gebracht door Free Electric Sound, een divisie van The Laser’s Edge. Sean Malone is een bassist en Stick-speler die vooral bekend is geworden door zijn band Gordian Knot en zijn medewerking aan het eerste album van OSI. Wat moet je verwachten van zijn – inmiddels 12 jaar oude – solodebuut?

Gelukkig is het geen typisch basgitaristen-solo-album geworden, al scheelt het weinig. Het staat niet helemáál bol van de bassolo’s en da’s maar goed ook. De plaat klinkt best goed, maar het laag is hier en daar wat ongedefinieerd. Met alleen maar bassolo’s zou je er niet naar kunnen luisteren zonder misselijk te worden.

Malone trakteert de luisteraar op jazz in diverse verschijningsvormen, van de wat geliktere fusion à la Steps Ahead en jazzrock tot de regelrechte jazz, met als grootste gemene deler Pat Metheny. Uitzondering is At Taliesin, waar, vooral dankzij het gitaarwerk van Reeves Gabrels, zowaar wat King Crimson te horen is.

Alle muziek, maar instrumentale jazz in het bijzonder, valt of staat met een goede compositie. Dat is niet zomaar een stokpaardje van me; ook “Cortlandt” bewijst weer eens dat het maken van muziek zonder kader niet altijd verstandig is. De eerste nummers klinken nog fris in de oren, maar als je over de helft van de plaat bent, gaat opvallen dat de muziek wel wat richting mist. Een herkenbaar thema als kapstok van de vele solo’s wordt dan node gemist.

Geen kwaad woord over het muzikale niveau overigens. Hoewel lang niet al zijn gasten even geïnspireerd klinken, is het baswerk van Malone van de bovenste plank, lekker knorrend en bij vlagen virtuoos. Dat geldt ook voor drummer Sean Reinert, die grote indruk maakt met zijn losse maar toch stuwende spel.

Zoals gezegd zijn de eerste stukken op de plaat dus het beste te genieten. Controversy is prettige jazzrock, Splinter is vette fusion en op Fischer’s Gambit heeft Malone mooie toetsenpartijen geprogrammeerd, waar de solo’s mooi omheen hangen. Solokunstje Sinfonia is ook aardig, omdat Malone zijn Stick laat klinken als een klavecimbel. Wel zo toepasselijk, aangezien het hier gaat om een bewerking van een stukske Bach. Ook Giant Steps, een fusionversie van het bekende nummer van John Coltrane, is nog reuze fijn.

Daarna houdt het echter op. De volgende drie composities ontberen visie en richting en zijn daardoor slaapverwekkend, ondanks de af en toe stevige passages. Pas in het bonusnummer, het door Pat Metheny geschreven Unquity Road, veert te luisteraar weer op, maar dan is het te laat.

Twaalf jaar geleden liet Malone horen wat hij wel kon (erg goed bassen) en wat hij nog niet kon (erg goed componeren). Ik ben erg benieuwd naar een nieuw soloalbum. De twee platen met Gordian Knot suggereren immers dat hij inmiddels wat bijgeleerd moet hebben. Ondertussen is “Cortlandt” een gedeeltelijk geslaagd album dat voor de liefhebber veel aardigs bevat, maar dat voor het grote publiek niet bijzonder genoeg is.

Erik Groeneweg