Sebastian HardieAlbum

De Australische band Sebastian Hardie heeft zijn positie in de proggeschiedenis slechts te danken aan één fantastische plaat, het debuut “Four Moments”.

Alles wat daarna is verschenen –  en dat is niet bijster veel – kan niet in de schaduw staan van dit immense meesterwerk, dat zich moeiteloos kan meten met enig andere prog-klassieker uit de jaren ’70.

En dat is nogal wat. Weliswaar was de opvolger “Windchase” wat flauwtjes, slecht is deze zeker niet. Dat geldt ook voor “Symphynity” van Windchase, de ‘opvolg’-groep van Sebastian Hardie, maar zeker voor zanger/gitarist/voornaamste componist Mario Millo’s solodebuut “Epic III”. Daarna verdwenen de bandleden, Millo incluis, tijdelijk van het strijdtoneel, waarna in 1994 de reunie volgde, drie jaar later vastgelegd op “Live In LA”. Millo maakte in het kielzog daarvan het zonnige, maar geen potten brekende “Oceans Of The Mind”, waarna het weer stil werd.

Toen was er ineens – als donderslag bij helder hemel – “Blueprint”. Wat blijkt, direct na de reunie zijn de oerleden bij elkaar gekomen. Het resultaat is deze zes tracks tellende, nauwelijks 40 minuten durende, derde officiële Sebastian Hardie-plaat. Was dit het wachten waard?

“Blueprint”, en daarmee Sebastian Hardie anno 2012, draait vooral om de laid-back gitaarkunsten van opperhoofd Mario Millo en zijn aangename stemgeluid. Gelijk al bij de opener I Wish bevindt de luisteraar, hopelijk bekend met “Four Moments” – zich op bekend terrein, hoewel de plaat veel minder bombastisch klinkt dan deze illustere voorganger. Wat dat betreft is “Blueprint” meer een verlengde van Millo’s soloplaat “Oceans Of The Mind”, met dien verstande dat hier duidelijk meer een heuse band aan het werk is.

Of het nou ligt aan het zonovergoten Sydney, waar Sebastian Hardie is gesitueerd of gewoon het karakter van de bandleden, “Blueprint” klinkt voornamelijk ongedwongen, relaxed en zonnig. De warme klanken van Millo’s gitaar worden ondersteund door het degelijke drumwerk van Alex Plavsic, het soepele basgitaarspel van zijn broer Peter Plavsic en het zalige toetsenpalet van Toivo Polt. Daardoor krijgt het materiaal tevens een beetje een belegen karakter, maar laten we wel wezen: ook “Four Moments” was bepaald nooit hip en de zestigers zullen zeker geen prijzen winnen in de categorie ‘coole band’.

Het wat vrijblijvende karakter van “Blueprint” is bij Sebastian Hardie echter geen nadeel, integendeel, het enige bezwaar is dat de plaat veel te kort is. Zulk soort oerdegelijke progrock wordt immers nog maar zelden gemaakt; hoe vaak zijn cd’s van deze tijd niet overgeproduceerd, vol notenbrij en productionele foefjes. Je vindt niets van dat alles bij deze nieuwe Sebastian Hardie. Gewoon een potje fijne Australische muziek, niets meer, niets minder.

“Blueprint” is dus een uiterst genietbare plaat die constant een glimlach op je lippen brengt. Is het niet vanwege de ongedwongen muziek, dan is het wel door teksten als in Art Of Life: ’the art of life is doing the things you love, the miracles in life they happen everyday’ of ‘life’s too important to be taken seriously’. Bij een andere band als Sebastian Hardie zou een tekst als deze een doodzonde zijn, maar de Australiërs mogen dit.

Al met al is de nieuwe Sebastian Hardie geen meesterwerk zoals “Four Moments”, maar “Blueprint” is alsof de tijd heeft stilgestaan. Het is alleen te hopen dat een vierde plaat niet weer 35 jaar op zich laat wachten!

Marwin Meeuws