Bij Australië moet ik aan allerlei zaken denken: kangoeroes, Aboriginals, Crocodile Dundee en ook Foster’s. Op muzikaal gebied moet ik denken aan bands als INXS, Midnight Oil maar ook bijvoorbeeld aan Kylie Minogue (hoewel de laatste niet echt om haar muzikale capaciteiten ;-). Op symfo- en proggebied is de oogst maar karig want ik kom eigenlijk niet verder dan Aragon en natuurlijk Sebastian Hardie en ik heb zo’n vermoeden dat met name die laatste naam lang niet bij iedereen een belletje doet rinkelen.
En dat is ontzettend jammer, want “Four Moments” is een schitterend album dat met name interessant is voor diegenen die uitgeluisterd zijn op de geijkte namen en op zoek zijn naar een goede portie melodieuze symfo, uitgevoerd door een groep muzikanten die weten wat ze wel en niet kunnen. De gebroeders Alex en Peter Plavsic zijn de gedegen ritmesectie van de band. Drummer Alex doet mij regelmatig denken aan het spel van Alan White op zijn eerste album voor Yes. Als eenheid zijn ze overigens niet echt opvallend aanwezig, maar dat komt ook omdat de muziek nergens echt overdreven complex word. Gelukkig eist toetsenist Toivo Pilt een stuk meer aandacht op. Hammondorgelspel, warme golven van Mellotron-strijkers maar ook flitsende Moog-solo’s laat hij over ons heen komen. Maar het is gitarist / zanger Mario Millo die de ware ster van deze band is. Hij is niet alleen verantwoordelijk voor het merendeel van de composities maar beschikt ook nog eens over een meer dan aangename zangstem, die overigens niet vaak opduikt op dit merendeels instrumentale album. Het is zijn gitaarspel dat de grootste stempel op dit album drukt met een speelstijl die ergens ligt op het raakvlak van Jan Akkerman (Focus), Steve Howe (Yes) en een toefje Carlos Santana. Menig hoogtepuntje op dit album kan men op zijn conto schrijven.
Wat dat betreft is het best wel verwonderlijk dat “Four Moments” niet volledig door zijn gitaar gedomineerd wordt. Het is juist de balans tussen gitaar en toetsen die er voor zorgt dat dit album zo opvalt. In het titelstuk is het bijvoorbeeld zo dat toetsenist Toivo Pilt in het eerste deel Glories Shall Be Released de twee hoofdthema’s introduceert, die als een rode draad door het stuk lopen. Mellotron-strijkers en Moog domineren het geluidsbeeld. Met een relaxte zangpartij neemt Millo het heft vervolgens over en bouwt langzaam toe naar de slotclimax van dit eerste deel. Naadloos gaan we over naar Dawn Of Our Sun, waarin wederom Pilt domineert met ditmaal een schitterende Mellotronfluit-melodie. Deze komt aan het eind van dit stuk in volle glorie weer terug, ditmaal schitterend gebracht door de gitaar van Millo. Kippenvel!
Het derde, instrumentale, deel Journey Through Our Dreams opent met een akoestische variant op één van de twee hoofdthema’s, alvorens weer toe te werken naar een symfonische climax. En net op het moment dat je denkt dat je het wel heel erg veel op elkaar vindt gaan lijken, duikt er een lekker up-tempo gedeelte op dat klinkt als een mengeling van Focus en Yes. Tegen het eind neemt Pilt het heft over met een flitsende Minimoog-solo. Het laatste en kortste deel, Everything Is Real, grijpt weer terug naar het openingsthema maar dit keer in een vlotte variant. De laatste, huilende klanken uit de gitaar van Millo vormen de brug naar wat ooit kant twee van dit album was.
Want met een verlaagde versie van die laatste noten opent het tweede stuk van dit album: Rosanna. Mario Millo krijgt in dit stuk alle ruimte voor het etaleren van zijn gitaarkunsten. En het is met name hier dat ik aan Jan Akkerman moet denken, en dat is helemaal niet zo gek als je weet dat Sebastian Hardie voorafgaand aan dit album nog in het voorprogramma van Focus heeft gespeeld tijdens hun Australische toer. Overigens moet ik bij vlagen ook wel denken aan een melodieuzere variant op Steve Howe’s speelstijl.
Het afsluitende Openings ligt in het verlengde van het voorgaande stuk. Rustig van tempo, overigens zonder dat je het idee krijgt dat je indut, want daarvoor krijgen we teveel moois te horen. Toetsenist Pilt krijgt hier weer lekker veel ruimte en laat horen dat hij ook op Hammondorgel uit de voeten kan. Verderop in het stuk stort hij ook weer die karakteristieke Mellotronklanken over ons uit. Maar het is keer op keer gitarist Mario Millo die hem net weer naar de kroon weet te steken. Schitterend hoe hij de mooiste melodieën uit zijn instrument weet te halen.
Zoals ik al zei, verwacht geen overdreven complexe muziek van deze band die op een meer dan overtuigende wijze de meest melodieuze elementen uit de muziek van Yes, Focus (en ook wel een beetje Camel) tot een mooie eenheid heeft weten te verenigen. “Four Moments” mag dan misschien in totaal maar 40 minuten muziek bevatten, je hebt er wel een leven lang plezier van!
Christian Bekhuis