Secret OysterAlbum

Als de saxofonist in de loop van 1972 onenigheid krijgt met de overige leden van de groep Burnin’ Red Ivanhoe, betekent dat het ontstaan van Secret Oyster. De Deense groep geniet in de loop van de jaren zeventig een ware cultstatus onder jazzrock-verzamelaars en brengt in totaal vier platen uit op het CBS-label.

Vorig jaar zijn deze opnieuw uitgebracht door het toonaangevende label The Laser’s Edge en de heruitgaven hebben tevens de terugkeer van het kwintet op het podium ingeluid. Zo speelde de band op NEARfest en werden zij bij terugkomst in eigen land als ware helden onthaald, zodat de daaropvolgende ‘Danish tour’ een peulenschil bleek. Weinig landgenoten waren de muziek van de groep vergeten.

Of de muziek van de band net zo tijdloos is, valt zeker aan het debuut van de groep uit 1973 af te luisteren. Een spectaculaire serie composities, die als een donderslag bij een heldere hemel klinkt. Hoe goed de bandleden – met als uitschieters Vogel op sax en orgel (met een af en toe aan Doors-toetsenist Ray Manzarek herinnerend orgelgeluid), Kenneth Knudsen op Fender Rhodes en Claus Bihling op gitaar – op elkaar zijn ingespeeld is in de zeven nummers stuk voor stuk goed te horen. Geen tempowisseling (Vive la quelle?) of solomoment (Fire & water) is te moeilijk, maar daarin schuilt ook de valkuil van de groep. Terwijl tijd- en stijlgenoten Weather Report, Mahavishnu Orchestra en in mindere mate Focus, Soft Machine en het Zweedse Oblution hun muziek soms iets langer laten uitdijen, is daar bij de muziek op deze eerste Secret Oyster-lp bijna geen sprake van. Het jazzy-gefreak kan dan behoorlijk op de zenuwen gaan werken en te pretentieus en bombastisch overkomen. Aan de andere kant heeft de plaat productioneel gezien diverse gezichten: dan weer droog van klank, dan weer een stuk opener, zoals in Public Oyster waarin bassist Vinding een briljant en steeds repeterend loopje speelt. Afsluiter Ova-x refereert al aan de meer gepolijste kant van de Denen, die zich met name op het derde en vierde album van de groep verder ontwikkelt. Maar ook dat stuk eindigt in een experimentele vorm, hoorbaar geënt op het geluid van Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett. De bonus-tracks zijn spannende extra’s op deze prachtig vormgegeven cd.

Met het opnieuw uitbrengen van de Secret Oyster-platen is voor veel jazzrock-fans een wens in vervulling gegaan. Luisteraars die meer prog dan jazz verwachten, hebben aan de albums “Vidunderlige Kalling” en “Straight To The Krankenhaus” mijns inziens iets meer plezier dan aan dit debuut, dat als echte ‘groeiplaat’ in de kast gezet kan worden.

Wouter Bessels