Secrets Of The Moon Album

Recenseren is vaak een interessante klus. Wanneer ik via het label Lupus Lounge de mogelijkheid krijg om de laatste vier albums van de band Secrets Of The Moon te recenseren, calculeer ik bij voorbaat in dat de laatste twee albums compleet anders klinken dan dit “Privilegivm”, wat in 2009 is verschenen.

Waarom? De band is in beginsel een rasechte en een onbetwiste death/black metal band inclusief de vocale kenmerken: gegrom en grunts. Secrets Of The Moon is een Duitse band, afkomstig uit Osnabrück en bestaat sinds 1995. De formatie heeft tot aan “Privilegium” drie volledige albums geproduceerd. Ze zijn binnen de metal scene bekend om hun vele muzikale gezichten en dat kan je zowel figuurlijk als letterlijk nemen. Secrets Of The Moon heeft veel persoonswisselingen ondergaan naast het gegeven dat de sound bij elke nieuwe cd verandert.

De enige constante factor binnen deze band is Phil Jonas, alias Shammash Golden of SK, zanger en gitarist en hoofdelijk verantwoordelijk voor de gekozen stijl en het geluid. Hij is al sinds 1997 aan de band verbonden. Daarnaast is/was de drummer Thrawn Thelemna ook een redelijk constante factor. Hij was de drummer van 2000 tot 2014 en daardoor ook verantwoordelijk voor het timmerwerk op dit album. Bassiste op dit album is LSK, alias Marianne Séjourné die in 2013 om het leven komt door verhanging. De zelfmoord van deze (volgens Phil Jonas) ‘verloren ziel’ had behoorlijk wat impact op de band, hoewel zij niet in beeld was om op het opvolgende album “Seven Bells” van Secrets Of The Moon (SOTM) te figureren. Mede door haar onvoorspelbaarheid werd zij namelijk al in een eerder stadium vervangen door bassist Naamah Ash.

Zoals ik aangaf in mijn inleiding is de band ten tijde van dit album nog een onvervalste black metal band en toch is er veel aandacht voor progressie. De muziek op dit album is bijvoorbeeld te vergelijken met het stevige werk van Opeth. Ook SOTM grossiert, evenals de Zweedse band,  in dissonantie, intrinsieke tempowisselingen en stijlwisselingen. Maar ook in de muziek van de Duitsers zijn talloze details te vinden. Hoewel Opeth zich meer focust op de grondbeginselen van de jaren zeventig progrock kan je dat van SOTM niet zeggen. Deze band heeft wat dat betreft een meer moderne inslag. De band focust zich ook meer op midtempo nummers en meeslepende creaties.

Een prijspakker op het album is het veertien minuten durende Harvest. De intro met geweldig drumwerk van Thrawn Thelemna plaveit een lange weg naar dissonantie, ongemak, experiment en mysterie. Dit kies je waarschijnlijk niet als favoriete track, toch kan je hier spreken over progressie in pure vorm. De band komt hier meer in de buurt van de zogenoemde dark metal.

Er is niet alleen black metal geweld te vinden, zo is Shepherd een fantastische doomtrack waarin het gas terug wordt genomen en er volop ruimte is voor bluesy gitaargeluid, een melodieus arrangement en de gebroken stem van Phil Jonas. Die laatste zorgt er met zijn stem ook voor dat de band wat karaktertrekjes heeft van de punkscene. Al met al is Shepard een waardige afsluiter van het album en vooral geschikt voor de experimentele progliefhebber.