Secrets Of The MoonAlbum

Een plechtige en tegelijkertijd ook grimmige kerkklok luidt deze cd in. De eerste tonen van dit album zijn gelijk aan de sfeer van die kerkklok: donker en duister.

De meeste lezers van Progwereld weten inmiddels dat ik vaak langs de grenzen van progressieve rock schuur. Dat ik daarbij regelmatig de extremere metal recenseer is daarom geen verrassing. Ook deze band is een pittige hap voor de behouden progliefhebber. Secrets Of The Moon is in deze fase nog een onvervalste blackmetal band die weliswaar al wat progressieve elementen toevoegt aan zijn composities, maar nog ver is van het progmetal geluid op “Black House”, dat in 2020 verschijnt.

Die kerkklok waar ik het bij de start van deze recensie over had loopt als een rode draad door het album en komt bij elke nieuwe track als introductie voorbij. Zo onheilspellend als die klokken klinken, zo agressief en grimmig blijft dit album van begin tot einde. Agressief door het vurige gegrom van Phil Jonas en zijn gitaarriffs (en die van medegitarist Ar) zijn strak, snel, donker en venijnig. De ritmes van de drums liggen in tegenstelling tot veel andere death-metal cd’s niet hoog, soms gaat het er zelfs traag aan toe. Je zou denken dat het wellicht ten koste gaat van de melodie, maar dat is wat mij betreft niet zo, al zal die omschrijving niet voor iedereen opgaan.

De weg die ingeslagen wordt tijdens Nyx is eigenlijk al typerend voor het geluid van de opvolgende albums “Sun” en “Black House”. Vooral de toegepaste melodiek in deze twaalf minuten durende track is indrukwekkend, zeker als je de grunts wegdenkt. Voor velen zullen die grunts afbreuk doen aan de complexe ritmiek en sfeervolle gitaren, maar het geeft een emotionele verdieping van de song. De minuten durende passage waarin de programmering van een kerkorgel vermengd wordt met een Floydiaanse sfeertje is bijna magisch te noemen. Mensen, die laatste minuten zijn intens en prachtig, zeker als je jezelf er voor openstelt. Nog een kleine toelichting op de titel, Nyx was de Griekse oergodin van de nacht.

Eerlijk is eerlijk, met Nyx hebben we gelijk de meest progressieve track van het album te pakken. De overige nummers kenmerken zich in excentrieke akkoorden, maar het wordt nergens te gecompliceerd of onoverzichtelijk. De rauwe rand op de cd kenmerkt zich vooral door de zang van Jonas, die met herhalende quotes en refreinen een satanische toets toevoegt aan de muziek. Een kleine bloemlezing: “Seven bells, The holy saviors. Eat their sacraments”. Of; “The blood of the night starts dripping through your hands”. De band lijkt verder een voorliefde te hebben voor de slang, een geliefd onderwerp in de teksten van meerdere songs. Afijn, dit soort teksten kun je verwachten bij een deathmetal band, dus wees voorbereid!

“Seven Bells” is een donker en duister album waar de liefhebbers van stevige progmetal en deathmetal absoluut door geraakt kunnen worden. Immers is er op dit album ruimte voor toetsen, inheemse instrumenten en melodie. Belangrijk is wel dat je ervoor open staat die aspecten te omarmen…