Secrets Of The Moon Album

“Sun”.

Een bijzondere titel voor een band die grossiert in donkere muziek, vocale agressiviteit en die je niet kan complimenteren met het gegeven dat ze lumineuze muziek maken.

Neem voor de volledigheid de eerste song van het album. De titel zegt letterlijk al genoeg: No More Colours, maar ook de muziek toont weinig elementen van verlichting of warmte. Oké, misschien de eerste minuut is hoopgevend, daarna wordt het serieus grimmiger. Toch is er een significante verandering te bemerken in de muziek van de Duitse formatie, zeker als je dit werk naast voorganger “Seven Bells” legt. Maar eerlijk is eerlijk, met No More Colours hebben we gelijk de meest stevige track op het album te pakken.

Personeel technisch heeft de band weer de nodige wisselingen ondergaan, deels door minder voor de hand liggende redenen. Zo heeft voormalig bassiste LSK (Marianne Séjourné) na een tumultueus leven in de rockscene suïcide gepleegd in 2013. Als eerbetoon is haar stem nog wel te horen in de openingstrack. Drummer Thrawn Thelemnar, oudgediende en al vanaf 2001 verbonden aan de band, is vervangen door Erebor. Bijna vanzelfsprekend is Phil Jonas nog steeds de leider binnen de band, zowel organisatorisch als op het gebied van artisticiteit.

Vooral de gitaren hebben op “Sun” een meer prominente en melodieuze rol. In de basis en ritmiek ligt nog steeds een flinke portie agressie en drumtechnisch eist Erebor (alias voor Alessandro Delastik) een dominante rol op binnen de composities. Ook de gitaar riffs zijn nog steeds prominent aanwezig binnen de muziek en de afwisselende sologitaren van frontman Phil Jonas en Ar (alias voor Michael Zech) brengen daarmee de melodieuze kers op de taart.

Op het gebied van sfeer is Man Behind The Sun hét voorbeeld waar deze band naar toe wil de komende jaren. Die track vertoont een nauwe verbintenis met het side project van Phil Jonas Crone en dan vooral ook op het gebied van de vocale lijnen. In die zin schuilt dan ook een grote verandering ten opzichte van het voorgaande album. Op “Sun” is er uitsluitend ruimte voor cleane vocals en zijn er geen grunts meer te vinden. Nu moet die zang van Jonas je wel liggen, hij zingt vaak op een klagende en ‘jankende’ manier, maar het geeft daarmee het muziekbeeld een bijzondere toevoeging, dat staat buiten kijf.

Mark Of Chain is de negen minuten afsluiter van het album, smullen voor de gitaarliefhebbers en is uitermate geschikt voor de fans van Antimatter. De track begint met een punk inslag, deels door de zang van Jonas, die soms te vergelijken is met de zang van de overleden Keith Flint van The Prodigy. En  de plaat bevat nog meer elementen die te vergelijken zijn met componenten binnen de punk muziek.

“Sun” is een album geworden die een nieuwe weg inslaat voor Secrets Of The Moon. Een cd waar gematigde uitersten een zoektocht openen naar een nieuw geluid. Het klinkt nog steeds hard, het is nog steeds black metal, maar de muziek herbergt ook veel melodieuze gitaarelementen en is absoluut de stijlbreuk met het verleden. De brug naar progmetal is gegoten in fundamenten, de toekomst zal leren of de stijl gehandhaafd blijft.