Het debuut van Section A “The Seventh Sign” verraste mij in 2003 op een uiterst aangename manier. Ook de opvolger “Parallel Lives” mag zich opnieuw verheugen op mijn welwillende belangstelling. Gitarist en componist Torben Enevoldsen heeft niet de makkelijkste weg gekozen door een opvolger (lees kopie) van het succesvolle eerste album te maken. Vanaf de start (eind 2003) was duidelijk dat het een conceptalbum moest worden. De teksten vertellen het verhaal van William. Een jongen die door onbekende machten de gave heeft ontvangen om te reizen tussen parallelle werelden. Tijdens zijn reizen staat de tijd in één wereld stil.
Duidelijk is dat gitarist Enevoldsen als componist een behoorlijke groei heeft doorgemaakt. Het progressieve rockmateriaal op “Parallel Lives” is beter uitgebalanceerd, progressiever, maar bovenal nog boeiender. Niet alleen de instrumentalisten dragen hieraan hun steentjes bij, maar ook zanger Andy Engberg levert een prestatie van formaat. Ik was al onder de indruk van ’s mans kwaliteiten ten tijde van Lions Share, maar duidelijk is dat de muziek van Enevoldsen op zijn lijf geschreven is. Engberg zelf kan zijn ei kwijt in de teksten, die van zijn hand zijn.
Hunted levert gelijk het bewijs van diversiteit. Een lekker in het gehoor liggend refrein, een sublieme gitaarsolo (die niet alleen uit notenbrij bestaat) en de dreigende toetsenpartijen voor de ondersteuning van de gevarieerd drummende Johan Koleberg. De nummers worden onderling met elkaar verbonden door kleine hoorspelen. Een absolute traktatie is het begin van The Gift. Heerlijk loom gitaarwerk afgewisseld met flitsende solo’s, daarbij herinneringen oproepend aan Tamas of Patrick Rondat. De basis is stevig en solide. Duidelijk wordt dat zanger Engberg zowel bij het rustige als het stevige werk zijn mannetje staat.
Ook het volgende Awakening kent een dergelijk sfeervol begin, compleet met akoestische gitaar. De stemmen van Lotta Malmström en Elizabeth Kirwan passen uitstekend bij die van Andy Engberg en vullen elkaar op prettige wijze aan. Tussen deze rustige stukken is echter voldoende ruimte om te rocken. Vooral die afwisseling en de wijze waarop deze zich voltrekken, laten de toegenomen compositorische kwaliteiten van Enevoldsen in al zijn schoonheid horen.
De liefhebbers van toetsensolo’s moeten echter wachten tot het langste nummer van de cd, Dark Alliance. Dat wachten wordt echter meer dan beloond. Mats Olausson (ex-Yngwie Malmsteen) laat zijn vingers sfeervol en ook watervlug de toetsen beroeren. De hakkende riffs vormen de sterke ruggengraat van dit nummer. Dit geeft drummer Koleberg (vooral hij is een openbaring) en gelegenheidsbassist Pontus Egberg ruimschoots de gelegenheid een basis te leggen waarover gitarist Enevoldsen en toetsenist Olausson menig duel uitvechten.
Evenals Moment Of Truth start Hoping For A Miracle met zoemend basspel van Egberg. Waar Moment Of Truth echter al snel omslaat in een lekker stevig gedeelte, wordt in Hoping For A Miracle de spanning opgebouwd. Zoals bij elke goede thriller neemt de spanning bij elk hoofdstuk (break) toe, om vervolgens tot een spectaculaire ontknoping te leiden.
Heerlijk relaxed is Changing The Past met dito gitaarsolo. Bij Beginning Of The End is stilzitten vrijwel onmogelijk. Het thema van het nummer doet mij denken aan The Zoo van Scorpions. Ook dit nummer heeft een aanstekelijk thema en een geweldig refrein (in dit geval gezongen in Latijn?) compleet met koor.
Section A levert met “Parallel Lives” een progressief rockalbum van formaat af dat absoluut in mijn jaarlijst van 2006 terug te vinden zal zijn. Nu nog graag een optreden op een Nederlands podium (Progpower?).
Rob van Oosten