Seeking Raven

The Ending Collage

Info
Uitgekomen in: 2016
Land van herkomst:  Duitsland
Label: Dr. Music Records
Website:  http://seekingraven.com/home%20eng.html
Tracklist
Road To The City (3:54)
Requiem (4:44)
River Lehte (1:48)
A Second Chance (3:43)
Rose (1:12)
The High Art Of Flying (5:41)
It’s Okay (7:15)
Summer Days (3:38)
Vanishing Of The Little People (3:33)
Dance Darling Dance (4:48)
Truth (2:51)
I The Raven (3:38)
Brave New World (3:27)
The Movie’s End (4:16)
János Krusenbaum: alle instrumenten, zang

Met medewerking van:
Alina Krüger: zang op Dance Darling Dance
Réka Krusenbaum: fluit
Jens Sieloff: basgitaar
The Ending Collage (2016)
Lonely Art (2012)

Tegelijk met het in 2012 verschenen “Lonely Art” viel het nieuwe album van het Duitse Seeking Raven bij ondergetekende op de deurmat. Deze opvolger verschijnt pas vier jaar na het debuut, maar aangezien beide albums samen zijn verstuurd, geeft dit een recensent een mooie gelegenheid om te beoordelen of de band in de tussenliggende periode enige progressie heeft geboekt. Hoewel het woord ‘band’ hier misschien niet helemaal op zijn plaats is. Seeking Raven is namelijk het project van multi-instrumentalist János Krusenbaum.

Jammer genoeg kent ‘The Ending Collage’ een beetje hetzelfde probleem als zijn voorganger, namelijk het ontbreken van pakkende nummers. Veel van de liedjes gaan alle kanten op en ontberen vaak de nodige structuur. Ook zou dit album wellicht beter hebben geklonken als Krusenbaum ervoor had gekozen de nummers door iemand anders te laten inzingen. Want hoewel het feit dat hij hier voor het complete instrumentarium tekent buitengewoon knap is, zal Krusenbaum niet als een geweldig zanger de boeken in gaan. Hij doet te veel kunstjes met zijn stem en dat komt op den duur tamelijk geforceerd over. Het is daarom niet voor niets dat het mede door Alina Krüger gezongen Dance Darling Dance één van de betere nummers van het album is. Het daarop volgende Truth is daarentegen echt een draak van een nummer, dat me nog het meest als een mislukte Haken-pastiche in de oren klinkt.

Extra wrang in dit opzicht is dat in de bijgeleverde info de superlatieven weer niet van de lucht zijn. Zelfs het woord ‘masterpiece’ valt in het kader van dit album. Het zou platenmaatschappijen of promo bureaus toch sieren als ze zo nu en dan een toontje lager zongen.

Toch is op “The Ending Collage” wel enige vooruitgang te bespeuren ten opzichte van het vorige album. De muziek refereert nog steeds sterk aan Pain Of Salvation, maar de invloeden van bands die minder met prog te maken hebben is beduidend minder. Hoewel nog steeds niet hoogstaand, klinken de nummers over de gehele linie beter dan op “Lonely Art”. Ja, er is dus sprake van wat progressie en deze opvolger is beter dan zijn voorganger, maar aanbevelenswaardig is het zeker niet.

Ralph Uffing

Send this to a friend