Tja. Dit is een bijzonder plaatje, vooral in deze prog-omgeving. Het heeft met prog weinig te maken, Seid maakt een mengeling van psychedelica (één blik op de van de paddenstoelen vergeven hoes en je weet hoe laat het is) en spacerock, met een voorliefde voor de jaren ’60. Regelmatig moest ik denken aan “Dracula”, het noveltyhitje van Claw Boys Claw. Vreemd!
Ondanks het uitgebreide instrumentarium klinkt de plaat nogal éénvormig, vooral door de vaak toonloze zang. Daardoor is de plaat echter nog niet saai, alle rare geluidjes en instrumenten (Mellotron!, theremin, clarinet, banjo) houden de muziek levendig.
Fire Song, het eerste echte liedje na het maffe intro, is een rauwe punksong, garagerock met geschreeuwde zang en een orgeltje, helemaal volgens het recept. Ook door het intermezzo met sitar waan je je in het jaar 1068 of zo. Jellyfish heeft datzelfde rauwe geluid, maar een ingewikkelder ritme. Psychedelica met een banjo. Het heeft een beetje de sfeer van de Jon Spencer Blues Explosion, al heb ik die nog nooit kunnen betrappen op een klezmer-uitro. Heel mooi stukje folk met klarinetten op een onverwacht moment.
Dit soort vuur komt helaas iets te weinig voor. De liedjes hebben iets zeurderigs door de zang die vaak letterlijk eentonig is en door de slidegitaren die voorbij vliegen, zoals in King Leon en 5/4. Dit laatste nummer heeft gelukkig een erg mooi uitro met brede Mellotron-klanken. Te vaak beperkt de band zich tot het onverdroten doorrammen op een paar simpele akkoorden, zoals Hawkwind en Pink Floyd dat vroeger zo fraai voordeden. Neem bijvoorbeeld Lois Loona, ingehouden tijdens de zang, maar tijdens de instrumentale passages kan Seid heftig rocken. Op andere momenten vliegt de “space” door de kamer, met oscillatoren die wobbelen, fluppen en flieberen alsof hun leven ervan afhangt. Kekke effecten, maar niet meer dan dat.
Sleep is het beste nummer van de plaat, een fraai liedje met een mooi instrumentaal stuk dat uitloopt in een lange gitaarsolo en een hoop kabaal. Hoe iemand daar doorheen zou kunnen slapen is mij een raadsel. Set The Controls For The Heart Of The Paddenstoel!
Seid is een interessante band met een grote voorliefde voor muziek uit de tijd dat de prog nog in de kinderschoenen stond. De plaat verveelt niet, maar is zeker geen hoogstandje. Leuk voor de verzameling, maar niet persé om vaak te draaien.
Erik Groeneweg